Αυτοί είναι οι τεράστιοι κίνδυνοι για όσους κάνουν το εξάμηνο ταξίδι μέχρι τον Άρη

Η NASA θέλει να στείλει ανθρώπους στον Άρη μέχρι το 2035. Από τη Γη μέχρι τον «κόκκινο πλανήτη», ωστόσο, μεσολαβεί ένα εξάμηνο ταξίδι μέσα σε ένα διαστημόπλοιο. Και αυτή είναι η μεγαλύτερη πρόκληση: Να φτάσουν οι άνθρωποι στον «γείτονά» μας σώοι και αβλαβείς.

Τα προβλήματα υγείας είναι αναπόφευκτα στο διάστημα.

Η ζωή ήρθε τελικά… από το διάστημα; Τι ανακάλυψαν επιστήμονες πάνω σε μετεωρίτες

Ένα εύρημα που αλλάζει αυτά που ξέραμε για την εξέλιξη

Μια σπουδαία ανακάλυψη ανακοίνωσαν την Τρίτη 19 Νοεμβρίου ιάπωνες και αμερικανοί επιστήμονες, οι οποίοι ανακάλυψαν για πρώτη φορά μέσα σε μετεωρίτες σάκχαρα ουσιώδη για τη ζωή στη Γη. Η ανακάλυψη ενισχύει την άποψη ορισμένων επιστημόνων ότι ο βομβαρδισμός κάποτε του πλανήτη μας από αστεροειδείς -τα μητρικά σώματα των μετεωριτών- υπήρξε η πηγή των θεμελιωδών λίθων της ζωής.

Οι ερευνητές, με επικεφαλής τον Γιοσιχίρο Φουρουκάβα του Πανεπιστημίου Τοχόκου και τον Ντάνι Γλάβιν του Κέντρου Διαστημικών Πτήσεων Goddard της NASA, που έκαναν τη σχετική δημοσίευση στο περιοδικό της Εθνικής Ακαδημίας Επιστημών των ΗΠΑ (PNAS), ανακάλυψαν τα σάκχαρα (ριβόζη, ξυλόζη, αραβινόζη) σε δύο μετεωρίτες πλούσιους σε άνθρακα που έχουν βρεθεί στη Γη (τους NWA 801 και Murchison).

Οι ποσότητες της ριβόζης και των άλλων σακχάρων που ανιχνεύθηκαν, ήταν από 2,3 έως 11 μέρη ανά δισεκατομμύριο(ppb) στον πρώτο μετεωρίτη και από 6,7 έως 180 ppb στον δεύτερο. Οι επιστήμονες θεωρούν απίθανη τη «μόλυνση» των δειγμάτων από γήινα σάκχαρα.

Ιδίως η ριβόζη είναι σημαντικό σάκχαρο, καθώς αποτελεί βάση για το μόριο του RNA. Ορισμένοι επιστήμονες θεωρούν πιθανότερο ότι το RNA εμφανίστηκε πρώτο στη Γη και στη συνέχεια εξελίχτηκε το DNA. Το RNA μπορεί να δράσει ως καταλύτης σε χημικές αντιδράσεις, καθώς επίσης να δημιουργήσει αντίγραφα του εαυτού του, κάτι που δεν μπορεί να κάνει το DNA, γι’ αυτό το RNA ίσως προηγήθηκε, ανοίγοντας το δρόμο για τη ζωή που ακολούθησε. Σήμερα πια το RNA ενεργεί ως αγγελιαφόρος του DNA, αντιγράφοντας τις γενετικές οδηγίες που περιέχει το τελευταίο και μεταφέροντας τις μέσα στο κύτταρο.

Στο παρελθόν είχαν βρεθεί άλλα βιομόρια σε μετεωρίτες, όπως αμινοξέα, από όπου δημιουργούνται οι πρωτεΐνες. Όμως μέχρι σήμερα δεν είχαν ανακαλυφθεί σάκχαρα. Από την άλλη, οι ερευνητές δεν ανακάλυψαν στους μετεωρίτες το σάκχαρο του DNA (2-δεοξυ-D-ριβόζη).

«Η έρευνα μας παρέχει την πρώτη άμεση ένδειξη για την ύπαρξη ριβόζης στο διάστημα και την μεταφορά της στη Γη. Αυτό το εξωγήινο σάκχαρο μπορεί να συνέβαλε στο σχηματισμό του RNA στη Γη, οδηγώντας πιθανώς στην προέλευση της ζωής», ανέφερε ο Φουρουκάβα.

Οι Ιάπωνες και Αμερικανοί επιστήμονες περιμένουν με ενδιαφέρον να αναλύσουν τα δείγματα από αστεροειδείς, τα οποία θα φέρουν στη Γη η ιαπωνική αποστολή Hayabusa2 από τον αστεροειδή Ριούγκου (το 2020) και η αμερικανική Osiris-Rex από τον αστεροειδή Μπενού (το 2023).

Μαύρη τρύπα εκτόξευσε αστέρι εκτός Milky Way με ταχύτητα 3,7 εκατ. μίλια την ώρα

Ερευνητική ομάδα ανακάλυψε τη διαδικασία ανταλλαγής αστρικών συστημάτων μεταξύ γαλαξιών; - Πότε συνέβη, πού και σε τι απόσταση πέρασε το αστρικό σύστημα από τη Γη

Κατά πόσο έχουμε κατανοήσει τις δυνάμεις του Σύμπαντος; Είναι σε θέση η ανθρωπότητα να αντιληφθεί τα κοσμογονικά γεγονότα που συμβαίνουν γύρω μας και ειδικότερα στον γαλαξία μας; Τα τελευταία χρόνια, με τη βοήθεια και της σύγχρονης τεχνολογίας, έχουν γίνει άλματα γνώσης. Ωστόσο, η διαδικασία, σε σχέση με το μέγεθος της αποστολής, διεξάγεται σε πολύ αργούς ρυθμούς. Κάθε φορά, ωστόσο, που μία ομάδα επιστημόνων διαπιστώνει ένα γεγονός, η έκπληξη είναι τεράστια. Η τελευταία μεγάλη διαπίστωση, είναι η εκτόξευση ενός άστρου (και όλων των πλανητών και των συστημάτων που το συνοδεύουν) εκτός... Milky Way από μία τεράστιας δυναμικής Μαύρη Τρύπα.

Το απίστευτο αυτό γεγονός αποτελεί... μάλλον ρουτίνα για τη λειτουργία του Σύμπαντος. Για εμάς τους ανθρώπους όμως... αντιλαμβάνεστε πώς αν μας τύχαινε κάτι τέτοιο στην εποχή μας, απλώς... θα γινόμασταν αστρόσκονη. Ωστόσο δεν θα πρέπει να φοβόμαστε. Διότι γεγονότα, όπως η εκτόξευση ολόκληρου ηλιακού συστήματος, εκτός γαλαξία, αποτελεί μεν... ρουτίνα για τις λειτουργίες του Σύμπαντος, αλλά συμβαίνουν σε χρονικά διαστήματα που διαφέρουν κάποια εκατομμύρια γήινα-ανθρώπινα χρόνια μεταξύ τους.

Στην περίπτωσή μας, το απίστευτο αυτό γεγονός, συνέβη όταν ακόμα ο άνθρωπος βρισκόταν στο πολύ αρχικό του στάδιο εξέλιξης. Ήτοι, πριν από πέντε εκατ. χρόνια. Τότε, μία Μαύρη Τρύπα «αιχμαλώτισε» ένα άστρο και τους πλανήτες του και μέσα από μία πολύπλοκη διαδικασία και εξελίξεις που δεν θα θέλαμε να ζήσουμε, το... εκτόξευσε εκτός Milky Way με ταχύτητα 3,7 εκατ. μίλια την ώρα.

Η Μαύρη τρύπα... καταπέλτης είναι γνωστή ως Sagittarius A και βρίσκεται στο κέντρο του γαλαξία μας. Η ερευνητική ομάδα του Sergey Koposov, από το Carnegie Mellon University's McWilliams Center for Cosmology, η οποία αποτελεί μέρος της μεγαλύτερης επιστημονικής ομάδας διαστρικής παρατήρησης, Southern Stellar Stream Spectroscopic Survey (S5), κατέληξε στην έρευνά του για το άστρο-μπαλάκι ονόματι S5-HVS1.

Μάλιστα, όπως δήλωσαν στην παρουσίασή τους, το άστρο «ταξίδεψε» σε απόσταση... μόλις 29.000 ετών φωτός από τη Γη, τονίζοντας ότι η απόσταση για τέτοιου μεγέθους αστρικά γεγονότα, είναι... δίπλα! «Το άστρο ταξίδεψε με ταχύτητα τουλάχιστον 10 φορές μεγαλύτερες από κάθε άλλο σώμα που κινείται στον γαλαξία μας», τόνισε ο εκπρόσωπος της ερευνητικής ομάδας. «Η ταχύτητά του είναι τόσο μεγάλη, που αναπόφευκτα θα αφήσει τον γαλαξία μας και δεν θα επιστρέψει ποτέ», πρόσθεσε, ανοίγοντας ένα πολύ μεγάλο ζήτημα για μελέτη και για κουβέντα. Υπάρχει διαδικασία του Σύμπαντος για... ανταλλαγή ολόκληρων αστρικών συστημάτων, μετά γαλαξιών;

Ας αξιολογήσουμε τι μάθαμε μέχρι τώρα, ώστε να αντιληφθούμε τη σπουδαιότητα της έρευνας. Πρώτον, ότι οι Μαύρες Τρύπες δεν «ρουφάνε», «καταπίνουν», «εξαφανίζουν», ή όπως αλλιώς το αντιλαμβάνεται ο καθένας. Μπορεί να το κάνουν, αλλά όχι σε κάθε περίπτωση. Ενίοτε, «εκτοξεύουν» αντικείμενα.

Δεύτερον, ότι είναι πιθανό το ταξίδι εκτός γαλαξία. Τι υπάρχει ανάμεσα στους γαλαξίες; Όταν ταξιδέψουμε... θα μάθουμε περισσότερα.

Τρίτον, είναι πιθανή η ύπαρξη μίας διαδικασίας ανταλλαγής αστρικών συστημάτων και υλικών ανάμεσα στους γαλαξίες, με «πύλες μεταφοράς» τις Μάυρες τρύπες.

Για την τεραστίας σημασίας ανακάλυψη χρησιμοποιήθηκε το αγγλο-αυστραλιανό τηλεσκόπιο, μέσω του δορυφόρου European Space Agency's Gaia. Μπορεί να μοιάζουν κάπως... τρελά όλα αυτά, αλλά οι δυνάμεις του Σύμπαντος είναι αδιανόητες. Σήμερα, αν και έχουμε πετύχει μεγάλες νίκες, δεν γνωρίζουμε παρά ελάχιστα πράγματα για το Διάστημα. Υπάρχει ένας κόσμος που ανοίγεται μπροστά μας και η προσπάθεια για γνώση δεν γίνεται για το σήμερα, αλλά για το αύριο. Για τις μελλοντικές γενιές, για το μέλλον της ίδιας της ανθρωπότητας. Γι' αυτό αξίζει κάθε κόστος, κάθε θυσία...

Πράγματα που συμβαίνουν στο ανθρώπινο σώμα στο διάστημα - Όλες οι επιπτώσεις που δεν γνωρίζουμε

Ακούμε συχνά ότι η ανθρώπινη φυλή θα πρέπει να εγκαταλείψει τη γη – είτε πρόκειται τον καθένα ξεχωριστά είτε για όλους μας, είναι αναπόφευκτο ότι το διάστημα μπορεί να είναι το τελικό μέρος που θα μείνουμε στο μέλλον.

Ανακαλύφθηκαν 39 αόρατοι, τεράστιοι, πανάρχαιοι γαλαξίες

Ιάπωνες και Ευρωπαίοι αστρονόμοι ανακάλυψαν 39 αόρατους έως τώρα γιγάντιους αχνούς γαλαξίες σε μεγάλη απόσταση στο χρόνο και στο χώρο, καθένας από τους οποίους «γεννάει» περίπου 1.000 ήλιους το χρόνο.

Στο μεσοαστρικό διάστημα ταξιδεύει το Voyager 2

Στο φως της δημοσιότητας τα πρώτα στοιχεία που έστειλε το σκάφος, καθώς διήλθε την ηλιόπαυση.

Το σκάφος Voyager 2 (Ταξιδευτής) της Αμερικανικής Διαστημικής Υπηρεσίας (NASA) έχει γίνει πλέον το δεύτερο ανθρώπινο κατασκεύασμα που ταξιδεύει στην αχανή περιοχή του γαλαξία ανάμεσα στα άστρα, στο μεσοαστρικό διάστημα, όπως επιβεβαίωσαν οι επιστήμονες. Είχε προηγηθεί το Voyager 1, που είχε «δραπετεύσει» από την ηλιακή επικράτεια στις 25 Αυγούστου 2012.

Η έξοδος του Voyager 2 στο διαστρικό ή μεσοαστρικό χώρο εκτιμάται ότι είχε συμβεί στις 5 Νοεμβρίου 2018. Τώρα οι επιστήμονες -μεταξύ των οποίων και ο Σταμάτης Κριμιζής και ο συνεργάτης του στην Ακαδημία Αθηνών Κωνσταντίνος Διαλυνάς- όχι μόνο επιβεβαίωσαν το ιστορικό γεγονός, αλλά και έδωσαν στη δημοσιότητα τα πρώτα στοιχεία που έστειλε το σκάφος, καθώς διήλθε την ηλιόπαυση, το εξωτερικό όριο όπου σταματούν τα φορτισμένα σωματίδια του ηλιακού «ανέμου», ο οποίος «φυσάει» με πολύ μεγάλη ταχύτητα έως εκεί πού φθάνουν τα σύνορα της λεγόμενης ηλιόσφαιρας (η βαρυτική επίδραση του Ήλιου εκτείνεται αρκετά πέρα από την ηλιόπαυση, έως τουλάχιστον το Νέφος Όορτ).

ΑΠΕ-ΜΠΕ

Τα δύο δίδυμα σκάφη είχαν εκτοξευθεί το 1977 σε διάστημα λίγων εβδομάδων το ένα από το άλλο, ακολουθώντας διαφορετικές τροχιές, γι' αυτό αν και το «Βόγιατζερ 2» είχε ελαφρώς προηγηθεί, βγήκε με καθυστέρηση από το ηλιακό μας σύστημα. Μια βλάβη στον ανιχνευτή πλάσματος του «Βόγιατζερ 1» το 1980 είχε ως συνέπεια να μην καταστεί δυνατό να συλλεχθούν άμεσα ακριβή δεδομένα κατά τη μετάβαση στο μεσοαστρικό διάστημα. Κάτι ευτυχώς που δεν συνέβη στην περίπτωση του «Βόγιατζερ 2», από το οποίο πλέον υπάρχουν τα πρώτα στοιχεία στα χέρια των επιστημόνων για τη διάσχιση της ηλιόπαυσης.

Τα δεδομένα αυτά δείχνουν ομοιότητες αλλά και διαφορές με όσα στοιχεία είχε στείλει το «Βόγιατζερ 1», μερικές από τις οποίες ίσως οφείλονται στη μεταβαλλόμενη δραστηριότητα του Ήλιου, ενώ άλλες πιθανώς σχετίζονται με τις διαφορετικές τροχιές των δύο σκαφών. Μεταξύ άλλων, τα νέα στοιχεία δείχνουν μια πιο λεπτή και ομαλή συνοριακή περιοχή της ηλιόσφαιρας, με ένα ισχυρότερο μεσοαστρικό μαγνητικό πεδίο πέραν από αυτήν.

Επικεφαλής μελέτης ο Στ. Κριμιζής

Οι ερευνητές από τις ΗΠΑ, την Ελλάδα, την Ελβετία και την Αργεντινή, έκαναν πέντε σχετικές δημοσιεύσεις στο περιοδικό αστρονομίας "Nature Astronomy". Επικεφαλής της μίας από τις πέντε μελέτες του Voyager 2 είναι ο ακαδημαϊκός καθηγητής Σταμάτης Κριμιζής, επικεφαλής του Γραφείου Διαστημικής Έρευνας και Τεχνολογίας της Ακαδημίας Αθηνών και εδώ και πολλά χρόνια συνεργάτης του Εργαστηρίου Εφαρμοσμένης Φυσικής του Πανεπιστημίου Τζονς Χόπκινς των ΗΠΑ, ενώ συμμετέχει και ο Κωνσταντίνος Διαλυνάς, μεταδιδακτορικός ερευνητής στο ίδιο Γραφείο.

Οι επιστήμονες διαπίστωσαν μια χαρακτηριστική αύξηση στην πυκνότητα του πλάσματος, κάτι που επιβεβαιώνει ότι το «Βόγιατζερ 2» βγήκε από το καυτό και χαμηλότερης πυκνότητας πλάσμα του ηλιακού ανέμου και εισήλθε στο ψυχρό και μεγαλύτερης πυκνότητας πλάσμα του μεσοαστρικού/γαλαξιακού χώρου.

Τα δύο είδη πλάσματος -το ηλιακό και το μεσοαστρικό- έχουν διαφορετικές συνθέσεις, πυκνότητες, θερμοκρασίες και μαγνητικά πεδία διαφορετικής προέλευσης, συνεπώς δεν αλληλεπιδρούν ελεύθερα, αλλά διαχωρίζονται από ένα σύνορο. Όπως έγινε αντιληπτό, δεν ισχύει η επικρατούσα έως τώρα θεωρία ότι υπάρχει μια σταδιακή μετάβαση από την ηλιακή επικράτεια στο μεσοαστρικό διάστημα, καθώς φαίνεται ότι υπάρχει ένα διακριτό σύνορο στην άκρη της ηλιόσφαιρας, τη σχήματος φυσαλίδας περιοχή όπου φθάνει ο ηλιακός άνεμος των σωματιδίων.

Σύμφωνα με μια από τις πέντε μελέτες, η μετάβαση μέσω της ηλιόπαυσης έγινε σε λιγότερο από μια μέρα, ενώ μια άλλη μελέτη βρήκε ένα ενδιάμεσο στρώμα ανάμεσα στην ηλιόπαυση και στο μεσοαστρικό διάστημα, δηλαδή στο σύνορο όπου ο ηλιακός άνεμος συναντά τον μεσοαστρικό άνεμο (τα σωματίδια κοσμικής ακτινοβολίας γαλαξιακής προέλευσης), κάτι που δεν είχε ανιχνεύσει το «Βόγιατζερ 1».

Σε κάθε περίπτωση, παραμένουν ακόμη αναπάντητα ερωτήματα σχετικά τις ιδιότητες του μεσοαστρικού διαστήματος, που ελπίζεται να απαντηθούν όσο το «Βόγιατζερ 2» ταξιδεύει πιο μακριά.

Η είσοδος του σκάφους Voyager 2 στο μεσοαστρικό χώρο συνέβη σε απόσταση 119,7 αστρονομικών μονάδων από τον πλανήτη μας, δηλαδή σχεδόν 120 φορές την απόσταση Γης-Ήλιου, πιο κοντά από ό,τι είχε συμβεί με το «Voyager 1» (σε απόσταση 122,6 αστρονομικών μονάδων), το οποίο πλέον έχει φθάσει σε απόσταση περίπου 146 αστρονομικών μονάδων.

Οι επιστήμονες εκτιμούν ότι τα δύο «Βόγιατζερ» θα ζήσουν περισσότερο και από τη Γη, ταξιδεύοντας στον γαλαξία μας για τουλάχιστον πέντε δισεκατομμύρια χρόνια. Βέβαια πολύ νωρίτερα, ίσως μετά από μια δεκαετία, θα πάψουν να στέλνουν στοιχεία. Προς το παρόν, είναι αβέβαιο πότε θα υπάρξει μια νέα διαστημική αποστολή που θα ακολουθήσει τα χνάρια των «Ταξιδευτών» στο αχανές μεσοαστρικό διάστημα.

TECHinΣυγκρουόμενοι γαλαξίες εκτοξεύουν τεράστια κρουστικά κύματα στο βαθύ διάστημα

Μία ομάδα αστρονόμων δημοσίευσε έρευνα στο διεθνές επιστημονικό περιοδικό «Nature», αποκαλύπτοντας ένα τεράστιο νεφέλωμα γύρω από μία ακραία μορφή συγχωνευμένου γαλαξία (που δημιουργείται από τη βαρυτική αλληλεπίδραση δύο γαλαξιών).

Ο γαλαξίας που ονομάζεται Makani -σημαίνει «άνεμος» στη γλώσσα των κατοίκων της Χαβάης- σπρώχνει ένα μεγάλο μέρος του αερίου του στον περιγαλαξιακό χώρο. Η ερευνητική ομάδα παρατήρησε τον άνεμο στην ιδιαίτερα λαμπερή άλω αερίου οξυγόνου σε τεράστιες αποστάσεις από τον γαλαξία. Το νεφέλωμα αποτελεί ένα από τα μεγαλύτερα του είδους που έχει ανακαλυφθεί μέχρι σήμερα, και μάλιστα παρατηρήθηκε να έχει διαφορετικές ταχύτητες σε διαφορετικές αποστάσεις, γεγονός που οφείλεται στο ότι ο γαλαξίας σχημάτιζε αστέρια με έντονο ρυθμό σε διαφορετικές χρονικές στιγμές. Αυτό τους έδωσε τη δυνατότητα να παρακολουθήσουν με λεπτομέρεια τη χρονική εξέλιξη της ενεργειακής κατάστασης του φαινομένου, το οποίο προσφέρει επίσης και μία ερμηνεία του πώς μέταλλα, δηλαδή, χημικά στοιχεία βαρύτερα από το υδρογόνο και το ήλιο, μπορεί να εκτοξεύονται σε μακρινές αποστάσεις σε περιοχές μεταξύ των γαλαξιών.

«Αυτό που είναι επίσης αξιοσημείωτο είναι ότι ο αστρικός άνεμος από αστέρια στο τέλος της ζωής τους φαίνεται να είναι αρκετά ισχυρός, ώστε να προκαλέσει το φαινόμενο αυτό, χωρίς να είναι απαραίτητη η ύπαρξη μαύρης τρύπας, αν και είναι αναμενόμενο να υπάρχει μία στο κέντρο των συγχωνευμένων γαλαξιών, κυριολεκτικά κρυμμένη κάτω από μεγάλες ποσότητες σκόνης και αερίων», ανέφερε ο Δρ. Paul Sell, ο οποίος συνέβαλε σε αυτή την έρευνα ως ερευνητής στο Ινστιτούτο Αστροφυσικής του Ιδρύματος Τεχνολογίας και Έρευνας (ΙΤΕ), και εργάζεται σήμερα στο Πανεπιστήμιο της Florida.

Παρά το γεγονός ότι ο συγκεκριμένος γαλαξίας ζυγίζει περίπου όσο και ο δικός μας, δεν παρατηρούμε μια παρόμοια ακραία κατάσταση, ούτε στον δικό μας γαλαξία ούτε σε κάποιον άλλο σχετικά κοντινό μας. Οι καταστροφικές συγκρούσεις ανάμεσα σε τόσο μεγάλης μάζας γαλαξίες είναι εξαιρετικά σπάνιες, ειδικά ανάμεσα σε αυτούς που περιέχουν μεγάλες ποσότητες ψυχρού αερίου από τις οποίες σχηματίζονται νέα αστέρια. Η διοχέτευση του ψυχρού αερίου βαθιά στο βαρυτικό πηγάδι των συγχωνευόμενων γαλαξιών, όπως αναφέρει το ΑΜΠΕ, οδηγεί στη δημιουργία ενός πολύ μεγάλου αριθμού νέων αστεριών, σε μικρό χρονικό διάστημα και σε περιορισμένο χώρο. Τα βαρύτερα από τα αστέρια που σχηματίζονται από αυτό το έντονο φαινόμενο αστρογένεσης πεθαίνουν γρήγορα, προκαλώντας στο τέλος της ζωής τους ισχυρούς ανέμους και κρουστικά κύματα που εκτοξεύουν το αέριο που τα περιβάλλει με υψηλές ταχύτητες έξω από το γαλαξία, στο βαθύ διάστημα.

Αυτός είναι ένας μόνο γαλαξίας από το δείγμα που αυτή η διεθνής ομάδα ερευνητών μελετά. Η παρατήρηση του ιδιαίτερα ενδιαφέροντος αυτού φαινομένου συνεχίζεται, σε μερικά από τα πιο ισχυρά τηλεσκόπια στον κόσμο για να διαπιστωθεί η μοναδικότητά του.

Συγκρουόμενοι γαλαξίες στο διάστημα - Έρευνα με ελληνική συμμετοχήΚΟΣΜΟΣ

Οι καταστροφικές συγκρούσεις ανάμεσα σε τόσο μεγάλης μάζας γαλαξίες είναι εξαιρετικά σπάνιες

Έρευνα που διεξήχθη από μία διεθνή ομάδα αστρονόμων, η οποία δημοσιεύεται στο διεθνές επιστημονικό περιοδικό «Nature» αποκάλυψε ένα τεράστιο νεφέλωμα γύρω από μία ακραία μορφή συγχωνευμένου γαλαξία (που δημιουργείται από τη βαρυτική αλληλεπίδραση δύο γαλαξιών).

Ο γαλαξίας που ονομάζεται Makani -σημαίνει «άνεμος» στη γλώσσα των κατοίκων της Χαβάης- σπρώχνει ένα μεγάλο μέρος του αερίου του στον περιγαλαξιακό χώρο. Η ερευνητική ομάδα παρατήρησε τον άνεμο στην ιδιαίτερα λαμπερή άλω αερίου οξυγόνου σε τεράστιες αποστάσεις από τον γαλαξία. Το νεφέλωμα αποτελεί ένα από τα μεγαλύτερα του είδους που έχει ανακαλυφθεί μέχρι σήμερα, και μάλιστα παρατηρήθηκε να έχει διαφορετικές ταχύτητες σε διαφορετικές αποστάσεις, γεγονός που οφείλεται στο ότι ο γαλαξίας σχημάτιζε αστέρια με έντονο ρυθμό σε διαφορετικές χρονικές στιγμές. Αυτό τους έδωσε τη δυνατότητα να παρακολουθήσουν με λεπτομέρεια τη χρονική εξέλιξη της ενεργειακής κατάστασης του φαινομένου, το οποίο προσφέρει επίσης και μία ερμηνεία του πώς μέταλλα, δηλαδή, χημικά στοιχεία βαρύτερα από το υδρογόνο και το ήλιο, μπορεί να εκτοξεύονται σε μακρινές αποστάσεις σε περιοχές μεταξύ των γαλαξιών.

«Αυτό που είναι επίσης αξιοσημείωτο είναι ότι ο αστρικός άνεμος από αστέρια στο τέλος της ζωής τους φαίνεται να είναι αρκετά ισχυρός, ώστε να προκαλέσει το φαινόμενο αυτό, χωρίς να είναι απαραίτητη η ύπαρξη μαύρης τρύπας, αν και είναι αναμενόμενο να υπάρχει μία στο κέντρο των συγχωνευμένων γαλαξιών, κυριολεκτικά κρυμμένη κάτω από μεγάλες ποσότητες σκόνης και αερίων», ανέφερε ο Δρ. Paul Sell, ο οποίος συνέβαλε σε αυτή την έρευνα ως ερευνητής στο Ινστιτούτο Αστροφυσικής του Ιδρύματος Τεχνολογίας και Έρευνας (ΙΤΕ), και εργάζεται σήμερα στο Πανεπιστήμιο της Florida.

Παρά το γεγονός ότι ο συγκεκριμένος γαλαξίας ζυγίζει περίπου όσο και ο δικός μας, δεν παρατηρούμε μια παρόμοια ακραία κατάσταση, ούτε στον δικό μας γαλαξία ούτε σε κάποιον άλλο σχετικά κοντινό μας. Οι καταστροφικές συγκρούσεις ανάμεσα σε τόσο μεγάλης μάζας γαλαξίες είναι εξαιρετικά σπάνιες, ειδικά ανάμεσα σε αυτούς που περιέχουν μεγάλες ποσότητες ψυχρού αερίου από τις οποίες σχηματίζονται νέα αστέρια. Η διοχέτευση του ψυχρού αερίου βαθιά στο βαρυτικό πηγάδι των συγχωνευόμενων γαλαξιών οδηγεί στη δημιουργία ενός πολύ μεγάλου αριθμού νέων αστεριών, σε μικρό χρονικό διάστημα και σε περιορισμένο χώρο. Τα βαρύτερα από τα αστέρια που σχηματίζονται από αυτό το έντονο φαινόμενο αστρογένεσης πεθαίνουν γρήγορα, προκαλώντας στο τέλος της ζωής τους ισχυρούς ανέμους και κρουστικά κύματα που εκτοξεύουν το αέριο που τα περιβάλλει με υψηλές ταχύτητες έξω από το γαλαξία, στο βαθύ διάστημα.

Αυτός είναι ένας μόνο γαλαξίας από το δείγμα που αυτή η διεθνής ομάδα ερευνητών μελετά. Η παρατήρηση του ιδιαίτερα ενδιαφέροντος αυτού φαινομένου συνεχίζεται, σε μερικά από τα πιο ισχυρά τηλεσκόπια στον κόσμο για να διαπιστωθεί η μοναδικότητά του.

«Μήνυμα» εξωγήινων; Μυστηριώδες σήμα από το διάστημα προκαλεί πονοκέφαλο σε Κινέζους αστρονόμους

Ένα αλλόκοτο σήμα ανίχνευσε ένα από τα πιο ισχυρά ραδιοτηλεσκόπια στον κόσμο, προκαλώντας… πονοκέφαλο σε Κινέζους αστρονόμους.
Για το παράξενο αυτό φαινόμενο δεν έχει δοθεί προς το παρόν εξήγηση και οι επιστήμονες τονίζουν ότι προτιμούν να μην προχωρήσουν σε βεβιασμένα συμπεράσματα.

Το τεράστιο ραδιοτηλεσκόπιο της Κίνας (FAST) εντόπισε μία αστραπιαία ισχυρή εκπομπή ραδιοκυμάτων (FRB) (σ.σ. ανεξήγητα ραδιοφωνικά σήματα που προέρχονται από το διάστημα) για πρώτη φορά την περασμένη εβδομάδα, σύμφωνα με το δημοσίευμα του RT.

Τα FRB πρωτοεντοπίστηκαν το 2007 και θεωρούνται εξαιρετικά σπάνια, ενώ μέχρι σήμερα έχουν καταγραφεί λιγότερα από 100. Συνήθως, εμφανίζονται μόνο μία φορά, γεγονός που καθιστά ιδιαίτερα δύσκολο τον εντοπισμό τους.

Όλως περιέργως όμως, το συγκεκριμένο FRB που εντοπίστηκε τώρα, έχει ανιχνευτεί άλλες δύο φορές στο παρελθόν.

Γνωστό ως FRB121102, ανακαλύφθηκε για πρώτη φορά το 2012 και ακόμη μία το 2015. Το σήμα προήλθε από έναν νάνο γαλαξία που απέχει τρία δισεκατομμύρια έτη φωτός από τη Γη.

Παρόλο που είναι αδιαμφησβήτητα κάτι συναρπαστικό, δεν υπάρχουν αρκετά γνωστά στοιχεία για το αινιγματικό αυτό σήμα, ώστε να διεξαχθούν συμπεράσματα σχετικά με την προέλευσή του, όπως εξηγεί ο Zhang Xinxin, βοηθός μηχανικός του Εθνικού Αστρονομικού Παρατηρητηρίου της Κίνας.

Μερικές θεωρίες, ωστόσο, έχουν ήδη αποκλειστεί. Οι αστρονόμοι δηλώνουν ότι είναι σίγουροι πως το σήμα δεν είναι αποτέλεσμα παρεμβολών από αεροσκάφη ή δορυφόρους.

Βέβαια, η επιστημονική κοινότητα παραμένει… αμήχανη σχετικά με τα FRB και τους πραγματικούς «αποστολείς».

«Λίκνο κομητών» ανακαλύφθηκε πέρα από τον Δία

Επιστήμονες ανακάλυψαν μια ζώνη στο διάστημα πέρα από τον Δία, η οποία λειτουργεί ως «πύλη κομητών», φέρνοντας παγωμένα σώματα από το βαθύ διάστημα στο εσώτερο ηλιακό σύστημα, όπου μπορούν να εξελιχθούν σε τακτικούς «επισκέπτες» της διαστημικής «γειτονιάς» του πλανήτη μας.

Όταν οι κομήτες καταφθάνουν από τις παρυφές του ηλιακού συστήματος, αρχίζουν να εκλύουν αέρια και σκόνη καθώς πλησιάζουν πιο κοντά στον ήλιο. Αυτές οι λαμπερές εκλύσεις είναι κατά κανόνα εντυπωσιακές ως θεάματα- ωστόσο οι κομήτες δεν «γεννιούνται» έτσι, και η πορεία τους από την περιοχή του αρχικού σχηματισμού τους προς το εσώτερο ηλιακό σύστημα αποτελεί σημαντικό αντικείμενο έρευνας, καθώς, γενικότερα μιλώντας, οι κομήτες παρουσιάζουν έντονο ενδιαφέρον ως υπολείμματα υλικού από τη δημιουργία του ηλιακού μας συστήματος.

Σε έρευνα που δημοσιεύτηκε στο The Astrophysical Journal Letters, ερευνητές, μεταξύ των οποίων οι Κάθριν Βολκ και Γουόλτερ Χάρις του University of Arizona Lunar and Planetary Laboratory, αναφέρουν τον εντοπισμό μιας περιοχής στο διάστημα πέρα από τον Δία η οποία λειτουργεί ως «πύλη κομητών». Η «οδός» αυτή διοχετεύει παγωμένα σώματα, τους αποκαλούμενους «κενταύρους», από την περιοχή των πλανητών- γιγάντων- Δίας, Κρόνος, Ουρανός, Ποσειδώνας- στο εσώτερο ηλιακό σύστημα, όπου, «κοσμικά» μιλώντας, εξελίσσονται σε τακτικούς επισκέπτες της διαστημικής μας «γειτονιάς».

Με σχήμα που θυμίζει κάπως ντόνατ το οποίο περικλείει την περιοχή, η «πύλη» αυτή ανακαλύφθηκε στο πλαίσιο μιας προσομοίωσης κενταύρων- μικρών παγωμένων σωμάτων που κινούνται σε τροχιές μεταξύ του Δία και του Ποσειδώνα.

Οι κένταυροι θεωρείται πως προέρχονται από τη ζώνη Κάιπερ, μια περιοχή με παγωμένα σώματα πέρα από τον Ποσειδώνα. Οι στενές επαφές με τον Ποσειδώνα στέλνουν κάποια από αυτά σε τροχιές προς το εσωτερικό, και έτσι εξελίσσονται σε κενταύρους- οι οποίο αποτελούν τον «πληθυσμό» από όπου προέρχονται περίπου 1.000 κομήτες που κινούνται στο εσώτερο ηλιακό σύστημα. Οι κομήτες αυτοί, γνωστοί ως JFC (Jupiter- family comets) περιλαμβάνουν κομήτες τους οποίους επισκέφθηκαν διαστημόπλοια, όπως οι Tempel 1 (Deep Impact), Wild 2 (Stardust) και 67P-Churyumov- Gerasimenko (Rosetta).

«Η χαοτική φύση των τροχιών τους αποκρύπτει τις ακριβείς διαδρομές που οι κένταυροι ακολουθούν στον δρόμο τους για να γίνουν JFC» είπε η Βολκ. «Αυτό καθιστά δύσκολο να διαπιστωθεί από πού ακριβώς προέρχονται και πού μπορεί να πάνε στο μέλλον». Επίσης, λόγω της επιρροής των βαρυτικών πεδίων αρκετών κοντινών γιγαντιαίων πλανητών- Δίας, Κρόνος και Ποσειδώνας- οι κένταυροι δεν τείνουν να παραμένουν για πολύ στην περιοχή: «Κινούνται γύρω για μερικά εκατομμύρια χρόνια, ίσως μερικές δεκάδες εκατομμύρια χρόνια, αλλά κανείς τους δεν ήταν στην περιοχή όταν σχηματιζόταν το ηλιακό σύστημα» σημείωσε ο Χάρις. «Ξέρουμε για 300 κενταύρους που μπορούμε να δούμε με τηλεσκόπια, μα αυτό είναι μόνο η κορυφή του παγόβουνου, από ένα εκτιμώμενο σύνολο 10 εκατ. τέτοιων αντικειμένων».

Κάθε πέρασμα γύρω από τον ήλιο φθείρει όλο και περισσότερο έναν κομήτη, μέχρι που στο τέλος διασπάται, έχει μια στενή επαφή με κάποιον πλανήτη που τον διώχνει από το εσώτερο ηλιακό σύστημα ή εξαντλούνται τα συστατικά του. Με κάποιον μηχανισμό, φαίνεται πως οι κομήτες που χάνονται αντικαθίστανται, αλλά μέχρι τώρα ο μηχανισμός αυτός δεν ήταν γνωστός.

Για την καλύτερη κατανόηση του τρόπου με τον οποίο οι κένταυροι εξελίσσονται σε JFC, οι ερευνητές δημιούργησαν προσομοιώσεις υπολογιστή που ήταν σε θέση να αναπαράγουν την τροχιά του 9P/Schwassmann-Wachmann 1 (ή SW1) ενός κενταύρου που ανακαλύφθηκε το 1927 και θεωρείται πως έχει πλάτος 64 χλμ περίπου. Ο κομήτης αυτός παρουσίαζε μια σειρά παό ασυνήθιστα χαρακτηριστικά.

Η προσομοίωση αυτή απέδωσε σημαντικά στοιχεία σχετικά με την εξέλιξη των κομητών. Όπως είπε ο Χάρις, «από τους νέους κενταύρους που παρακολούθησε η προσομοίωση, πάνω από ένα στους πέντε εισέρχονταν σε μια τροχιά παρόμοια με αυτήν του SW1 σε κάποια φάση της εξέλιξής του». Με άλλα λόγια, αν και ο SW1 φαίνεται πως είναι ο μόνος μεγάλος κένταυρος από τα αντικείμενα που είναι γνωστό πως βρίσκονται στο «λίκνο των κομητών», δεν είναι κάποια εξαίρεση, αλλά μάλλον (τελικά) ένας συνηθισμένος κένταυρος. Επίσης, οι προσομοιώσεις έδειξαν και ότι οι κένταυροι που διέρχονται από την περιοχή αυτή αποτελούν την «πηγή» άνω των 2/3 των JFC, όπως τόνισε ο Χάρις, «καθιστώντας την την κύρια πύλη μέσω της οποίας παράγονται αυτοί οι κομήτες».

«Ιστορικά, η υπόθεσή μας ήταν πως η περιοχή γύρω από τον Δία είναι αρκετά άδεια, έχοντας εκκαθαριστεί από τη βαρύτητα του γιγαντιαίου πλανήτη- αλλά τα αποτελέσματά μας δείχνουν ότι είναι μια περιοχή που τροφοδοτείται συνέχεια» είπε η Βολκ. Αυτή η πηγή νέων αντικειμένων ίσως να εξηγεί τον υψηλό βαθμό προσκρούσεων παγωμένων σωμάτων στον Δία.

Βάσει εκτιμήσεων, η περιοχή μπορεί να «φιλοξενεί» έναν «πληθυσμό» περίπου 1.000 «Jupiter- family» αντικειμένων. Η έρευνα επίσης δείχνει πως η περιοχή αυτή ενεργοποιεί μια ταχεία μετάβαση: Όταν ένας κένταυρος εισέρχεται σε αυτήν, είναι πιθανό να εξελιχθεί σε JFC μέσα σε μερικές χιλιάδες χρόνια- πολύ μικρό διάστημα, για τα αστρονομικά δεδομένα. Οι υπολογισμοί δείχνουν πως ένα αντικείμενο μεγέθους του SW1 θα έπρεπε να εισέρχεται στην περιοχή κάθε 50.000 χρόνια, καθιστώντας πιθανόν να είναι ο SW1 ο μεγαλύτερος κένταυρος που έχει αρχίσει αυτή τη μετάβαση σε όλη την καταγεγραμμένη ανθρώπινη ιστορία- για την ακρίβεια, ο SW1 ίσως να οδεύει να γίνει ένας «σούπερ» κομήτης μέσα σε μερικές χιλιάδες χρόνια.

Η γιγαντιαία, “φωτεινή”, μαύρη τρύπα που “τρώει” τα πάντα

Μια γιγαντιαία μαύρη τρύπα, που είναι υπέρ το δέον φωτεινή, έχει προβληματίσει τους επιστήμονες σχετικά με την κατανάλωση ύλης και διατυπώνονται διάφορες θεωρίες. Οι αστρονόμοι έμειναν έκπληκτοι όταν ανακάλυψαν ότι το σώμα με την ονομασία Τοξότης Α* έχει αρχίσει να καταναλώνει μεγάλα ποσά ύλης, καθώς οι επιστήμονες εξέτασαν πάνω από 13.000 εικόνες του που ελήφθησαν σε 113 νύχτες, εδώ και 16 χρόνια, από το Παρατηρητήριο Κεκ στη Χαβάη και το Πολύ Μεγάλο Τηλεσκόπιο του Ευρωπαϊκού Νότιου Παρατηρητηρίου στη Χιλή.

Λούκα Παρμιτάνο:Διατροφή και αντίληψη του χρόνου στο Διάστημα

Ο Λούκα Παρμιτάνο συμμετέχει σε αποστολή στο Διεθνή Διαστημικό Σταθμό και είναι ανταποκριτής του euronews. Στην τελευταία του ανταπόκριση μας ενημερώνει για τα ευρωπαϊκά πειράματα που είναι σε εξέλιξη στο διάαστημα και έχουν σχέση με τη διατροφή αλλά και την αντίληψη του χρόνου.

«Ένα από αυτά ονομάζεται NUTRISS. Ακολουθεί πολύ προσεκτικά τη διατροφή μου, έχω μια ειδική εφαρμογή στο τάμπλετ μου, ώστε να μπορώ να γράψω όλα όσα τρώω για μια περίοδο πέντε ημερών και έπειτα μπορώ να κάνω μετρήσεις στη μάζα σώματος και να καταλάβω αν βρίσκομαι σε ισορροπία, αν παρουσιάζω έλλειψη, ή αν τρώω υπερβολικά.Στη συνέχεια από τη Γη μου προτείνουν τρόπους ώστε να βελτιώσω τη διατροφή μου.

Ένα άλλο πείραμα έχει να κάνει με τη φυσιολογία και ονομάζεται αντιληψη του χρόνου.Εδώ θέλουμε να δούμε αν η βαρύτητα επηρεάζει την αντίληψή μας για το χρόνο. Και υπάρχουν κάποια στοιχεία που δείχνουν ότι η αντίληψή μας για το χρόνο αλλάζει ενώ είμαστε στο διάστημα. Ποιος ξέρει, ίσως ανακαλύψουμε αν ο εγκέφαλός μας σκέφτεται ότι πάμε πιο γρήγορα ή πιο αργά ενώ είμαστε στο διάστημα. Μπορεί να συνδεεται με τη μικροβαρύτητα, ή μπορεί να συνδέεται με το γεγονός ότι κινούμαστε με ταχύτητα 28.000 χιλιομέτρων την ώρα ενώ βρισκόμαστε σε τροχιά γύρω από τη Γη».

Από το διαστημικό σταθμό, είμαι ο Λούκα Παρμιτάνο, ο ανταποκριτής σας από το Διάστημα.

Σε συνεργασία με τον Ευρωπαϊκό Οργανισμό Διαστήματος.

Βρέθηκε γυαλιστερός… ζελές στην σκοτεινή πλευρά της Σελήνης!

Κανένας επιστήμονας δεν έχει ακόμη ιδέα τι είναι η ουσία σαν ζελέ με παράξενο γυαλιστερό χρώμα, που βρήκε προ ημερών το κινεζικό ρόβερ Yutu-2 στην «σκοτεινή» πλευρά της Σελήνης.

Το ρόβερ του σκάφους Chang΄e-4 έπεσε τυχαία πάνω στο περίεργο υλικό και αμέσως οι Κινέζοι χειριστές του στο Πεκίνο του έδωσαν εντολή

να αναβάλει άλλες προγραμματισμένες δραστηριότητες του, προκειμένου να εστιάσει τα όργανά του στην απρόσμενη ανακάλυψη.

Το υλικό, που βρίσκεται στον πυθμένα ενός μικρού πρόσφατου κρατήρα, ξεχωρίζει αισθητά από άποψη σχήματος, υφής και χρώματος σε σχέση με το γύρω σεληνιακό περιβάλλον του.

Προς το παρόν, δεν υπάρχει κάποια εξήγηση περί τίνος πρόκειται, ενώ δεν έχει δοθεί ακόμη στη δημοσιότητα από τους Κινέζους κάποια φωτογραφία του υλικού. Σύμφωνα με μία εκδοχή, είναι λιωμένο γυαλί που δημιουργήθηκε από πτώση μετεωρίτη στο φεγγάρι.

Η κινεζική ανακάλυψη θύμισε την έκπληξη και την έξαψη που είχε προκαλέσει το 1972 η ανακάλυψη -από τον γεωλόγο αστροναύτη Χάρισον Σμιτ της αποστολής «Απόλλων 17» της NASA- ενός τμήματος του σεληνιακού εδάφους έντονα πορτοκαλί χρώματος, το οποίο τελικά εκτιμήθηκε πως δημιουργήθηκε στη διάρκεια μίας έκρηξης σεληνιακού ηφαιστείου πριν 3,64 δισεκατομμύρια χρόνια.

Το Chang’e-4 προσεληνώθηκε στις 3 Ιανουαρίου φέτος στη μόνιμα κρυμμένη πλευρά του φεγγαριού (η Κίνα ήταν η πρώτη χώρα που πέτυχε κάτι τέτοιο)

και το μικρό ρόβερ Yutu-2 της σεληνιακής ακάτου έκτοτε εξερευνά την επιφάνεια γύρω από το σημείο προσελήνωσης, έχοντας ήδη διανύσει μερικές εκατοντάδες μέτρα.

Μπορούν να «ζήσουν» τα φυτά στο Διάστημα;

Σε αυτό το άρθρο θα ασχοληθούμε με το αν μπορούν να «ζήσουν» στο Διάστημα τα φυτά ή όχι. Στην ταινία «The Martian» με τον Matt Damon, βλέπουμε τον πρωταγωνιστή να έχει καταφέρει να δημιουργήσει ένα θερμοκήπιο με πατάτες. Είναι άραγε αυτό δυνατό με τα τεχνολογικά μέσα και την τεχνολογία που διαθέτουμε σήμερα; Η απάντηση σε αυτή την ερώτηση δεν είναι ένα απλό «Ναι« ή «Όχι», αλλά ένα «Ίσως». Πέρα από την επιστημονική φαντασία όμως, τι έχει πετύχει η επιστήμη σε αυτόν τομέα; Ας δούμε μερικά επιτεύγματα μέχρι σήμερα.

Διάστημα: Ανακαλύφθηκε δυσανάλογα μεγάλος εξωπλανήτης

Έναν δυσανάλογα μεγάλο εξωπλανήτη σε σχέση με το μητρικό άστρο του, ανακάλυψαν Ευρωπαίοι αστρονόμοι σε απόσταση 30 ετών φωτός από τη Γη.

Ο αέριος γίγαντας GJ 5312b έχει μάζα περίπου το ήμισυ του Δία, ενώ το άστρο του, ένας ερυθρός νάνος, έχει μόλις το ένα δέκατο της μάζας του Ήλιου μας.

Σημαντικά ευρήματα στον Εγκέλαδο του Κρόνου. Πιο κοντά η αναζήτηση εξωγήινης ζωής

Στους πίδακες παγωμένων σωματιδίων που εκτινάσσονται στο διάστημα από τον δορυφόρο του Εγκέλαδο, ανιχνεύτηκαν μόρια που περιέχουν οξυγόνο και άζωτο, κάτι που καθιστά πολύ πιθανή την αναζήτηση εξωγήινης ζωής εκεί στο μέλλον.

Ο γαλαξίας μας εξερράγη και έστειλε ενέργεια στο βαθύ διάστημα!

Μόλις πριν από περίπου 3,5 εκατ. χρόνια (δεν είναι μεγάλο διάστημα για τα αστρονομικά δεδομένα), το κέντρο του γαλαξία μας είχε εκραγεί και είχε εξαπολύσει τρομακτικές ακτίνες ενέργειας σε τεράστιες αποστάσεις, έως 200.000 ετών φωτός.