Κυριακή 1 Νοεμβρίου 2020

Απίστευτες εικόνες από το Διάστημα: Πλανητικό νεφέλωμα, μακρινοί γαλαξίες και... εκρήξεις αστεριών

 

Συγκλονιστικές οι εικόνες που δημοσίευσε η NASA και τραβήχτηκαν από ένα από τα ισχυρότερα διαστημικά τηλεσκόπια της.

Τον γύρο του Διαδικτύου κάνουν οι συγκλονιστικές εικόνες που κυκλοφόρησε η NASA και τραβήχτηκαν από ένα από τα ισχυρότερα διαστημικά τηλεσκόπια της.

Ανάμεσά τους, περιλαμβάνονται στιγμιότυπα από αστέρια που εκρήγνυνται και από συστάδες μακρινών γαλαξιών. Οι φωτογραφίες δημοσιεύθηκαν στον ιστότοπο της Nasa την περασμένη εβδομάδα, και καταγράφηκαν για αρκετές δεκαετίες από το Chandra X-ray Observatory.

Το διαστημικό τηλεσκόπιο ακτίνων Χ εκτοξεύτηκε το 1999 και περιστρέφεται γύρω από τη Γη σε απόσταση έως και 65.000 μίλια (105.000 χλμ).
«Τις τελευταίες δύο δεκαετίες, το Chandra έχει κάνει μεγάλες ανακαλύψεις», αναφέρει η Nasa στον ιστότοπό της. «Το τηλεσκόπιο συνέβαλε δίνοντας ανεκτίμητες πληροφορίες για το σύμπαν και τα θαυμαστά αντικείμενα μέσα σε αυτό». Η Nasa δημοσίευσε μια συλλογή έξι από τις καλύτερες εικόνες του Chandra στις 3 Σεπτεμβρίου.

Μια από αυτές δείχνει ένα «πλανητικό νεφέλωμα» - τη διαδικασία που περνά ένα αστέρι όταν εξαντλείται από καύσιμα και ο πυρήνας του συρρικνώνεται γρήγορα. Οι αστρονόμοι αναμένουν ότι ο Ήλιος μας θα το ζήσει σε περίπου πέντε δισεκατομμύρια χρόνια.

Ένα άλλο στιγμιότυπο περιγράφει το σύμπλεγμα γαλαξιών Abell 2744, ένα από τα μεγαλύτερα αντικείμενα του σύμπαντος που συγκρατούνται από τη βαρύτητα.

Σε άλλη φωτογραφία, βλέπουμε το Eta Carinae, ένα αστρικό σύστημα στον Γαλαξία που λένε οι επιστήμονες της Nasa θα μπορούσε να είναι το επόμενο αστέρι του γαλαξία μας που θα γίνει μία σουπερνόβα.

Η Nasa είπε ότι κυκλοφόρησε τη συλλογή για να δείξει πώς τα διάφορα τηλεσκόπια της μπορούν να ρίξουν φως σε μερικά από τα πιο συναρπαστικά αξιοθέατα του σύμπαντος.

Το Chandra έχει βοηθήσει τους επιστήμονες να κάνουν ανακαλύψεις για τους κύκλους ζωής των αστεριών, των μαύρων τρυπών και άλλων. Η αποστολή του Chandra έπρεπε να διαρκέσει μόνο για πέντε χρόνια, αλλά εξακολουθεί να είναι δυνατό περισσότερο από δύο δεκαετίες μετά την εκτόξευσή του.


Τέσσερα μυστηριώδη ολοστρόγγυλα αντικείμενα ανακαλύφθηκαν στο διάστημα

 Τα τέσσερα δακτυλιοειδή αντικείμενα, που ανακαλύφθηκαν από δύο ραδιοτηλεσκόπια, δεν μοιάζουν με τίποτε που έχει ανακαλυφθεί στο σύμπαν μέχρι σήμερα

Δύο ασυνήθιστες ανακαλύψεις έκαναν οι αστρονόμοι. Βρήκαν, αφενός στα βάθη του διαστήματος τέσσερα μυστηριώδη αχνά αντικείμενα που είναι άκρως στρογγυλά και φωτεινότερα στην περίμετρό τους αφετέρου μία γιγάντια δομή που εκτείνεται σε απόσταση 1,4 δισεκατομμυρίων ετών φωτός και βαφτίστηκε "Τείχος του Νοτίου Πόλου".

Τα τέσσερα δακτυλιοειδή αντικείμενα, που ανακαλύφθηκαν από δύο ραδιοτηλεσκόπια (το ASKAP στην Αυστραλία και το Giant MetreWave στην Ινδία) και τα οποία είναι αόρατα από τα οπτικά, υπέρυθρα και ακτίνων-Χ τηλεσκόπια, δεν μοιάζουν με τίποτε που έχει ανακαλυφθεί στο σύμπαν μέχρι σήμερα. Βαφτίστηκαν "παράξενοι ραδιο-κύκλοι" και οι αστρονόμοι δεν μπορούν να υπολογίσουν ακόμη την απόστασή τους από τη Γη. Προς το παρόν, έχει γίνει σχετική προδημοσίευση στη διαδικτυακή βάση arXiv και εκκρεμεί δημοσίευση στο περιοδικό αστρονομίας "Nature Astronomy".

Όσον αφορά τη φύση τους, μία πιθανή εξήγηση είναι ότι πρόκειται για απομεινάρια ωστικών κυμάτων από κάποια εξωγαλαξιακό συμβάν ή για δραστηριότητα κάποιου ραδιογαλαξία. Μπορεί, όμως, και να αφορούν κάποιο νέο φαινόμενο που δεν έχουν συναντήσει ξανά οι αστρονόμοι. Από την άλλη, ένας νέος τρισδιάστατος χάρτης του σύμπαντος αποκάλυψε κοντά στο νοτιότερο μέρος του γήινου ουρανού μία από τις μεγαλύτερες κοσμικές δομές που έχουν βρεθεί μέχρι σήμερα. Πρόκειται για ένα αδιανόητα μεγάλο "Τείχος" που εκτείνεται σε απόσταση 1,4 δισεκατομμυρίων ετών φωτός (ένα έτος φωτός είναι περίπου εννέα τρισεκατομμύρια χιλιόμετρα) και περιέχει εκατοντάδες χιλιάδες γαλαξίες. Το λεγόμενο "Τείχος του Νοτίου Πόλου" είχε παραμείνει αόρατο έως τώρα, επειδή το μεγαλύτερο μέρος του κρύβεται από τον φωτεινό γαλαξία μας.

Το νέο "Τείχος" ανταγωνίζεται σε μέγεθος το "Μεγάλο Τείχος Σλόαν", την έκτη μεγαλύτερη γνωστή κοσμική δομή. Το ρεκόρ μεγέθους κατέχει το "Μεγάλο Βόρειο Τείχος Ηρακλή-Στέμματος» που απλώνεται σε έκταση περίπου δέκα δισεκατομμυρίων ετών φωτός ή το ένα δέκατο του ορατού σύμπαντος.

Σχετική δημοσίευση για τη νέα κοσμική δομή, με επικεφαλής τον κοσμογράφο δρα Ντανιέλ Πομαρέντ του Ινστιτούτου Ερευνών των Θεμελιωδών Νόμων του Σύμπαντος του Πανεπιστημίου του Παρισιού-Saclay, έγινε στο περιοδικό αστροφυσικής "The Astrophysical Journal", σύμφωνα με το Live Science. Οι ερευνητές δήλωσαν ότι ακόμη δεν είναι βέβαιοι πού αρχίζει και πού τελειώνει το νέο "Τείχος", κάτι για το οποίο θα έχουν καλύτερη εικόνα μόνο όταν χαρτογραφήσουν το σύμπαν σε μεγαλύτερη κλίμακα.

 


Μυστηριώδες λευκό αστέρι-νάνος εκτοξέυτηκε με ταχύτητα 900.000 χλμ/ώρα στον γαλαξία μας

 Σύμφωνα με μια νέα μελέτη από το Πανεπιστήμιο του Warwick, το λευκό αστέρι-νάνος, γνωστό με το όνομα SDSS J1240 + 6710, απομακρύνθηκε από το «δίδυμό» του αστέρι σε μια «μερική σουπερνόβα».


Πηγή: https://www.skai.gr/news/technology/mystiriodes-leyko-asteri-nanos-ektokseytike-me-taxytita-900000xlm-ston-galaksia

Οι επιστήμονες εντόπισαν ένα λευκό αστέρι-νάνο που εκρήγνυται κατά μήκος του γαλαξία και εκσφενδονίζεται με 900.000 χλμ/ώρα, έχοντας πυροδοτηθεί από ένα πιθανώς νέο είδος σουπερνόβα.



Σύμφωνα με μια νέα μελέτη από το Πανεπιστήμιο του Warwick, το λευκό αστέρι-νάνος, γνωστό με το όνομα SDSS J1240 + 6710, απομακρύνθηκε από το «δίδυμό» του αστέρι σε μια «μερική σουπερνόβα».


Αυτό έκανε και τους δύο ήλιους να επιταχύνουν σε αντίθετες κατευθύνσεις, χάρη σε ένα από τα πιο ισχυρά είδη εκρήξεων που γνωρίζει η ανθρωπότητα, η οποία μπορεί να ξεπεράσει ολόκληρους γαλαξίες για κάποιο χρονικό διάστημα.


Τα λευκά αστέρια-νάνοι είναι οι καμένοι πυρήνες που έχουν απομείνει μετά το θάνατο των κόκκινων γιγαντιαίων αστεριών και συνήθως διαθέτουν μια πολύ ιδιαίτερη χημική σύνθεση. 


Ωστόσο, το SDSS J1240 είχε μια ιδιαίτερα ανορθόδοξη ατμόσφαιρα που έβαλε του ερευνητές σε σκέψεις. Έχει επίσης μια κάπως χαμηλή μάζα για ένα λευκό αστέρι-νάνο.


Αυτό το αστέρι διαθέτει ένα περίεργο μείγμα οξυγόνου, νέου, μαγνησίου και πυριτίου, σε αντίθεση με το τυπικό μείγμα κυρίως υδρογόνου ή ηλίου με μικρές ποσότητες οξυγόνου που παρατηρούνται συνήθως σε λευκά αστέρια-νάνους.


Οι επιστήμονες το εξέτασαν προσεκτικά με το Διαστημικό Τηλεσκόπιο Hubble και εντόπισαν επίσης άνθρακα, νάτριο και αλουμίνιο στην ατμόσφαιρα, στοιχεία για τις θερμοπυρηνικές εκρήξεις που συμβαίνουν σε σουπερνόβα, οι οποίες θα εξηγούσαν εν μέρει το παρελθόν του αστεριού.


Ωστόσο, ύποπτη είναι η «ομάδα στοιχείων σιδήρου» (σίδηρος, νικέλιο, χρώμιο και μαγγάνιο) που κανονικά θα άφηνε τα ίχνη της μετά την θερμοπυρηνική καταιγίδα μιας σουπερνόβα, υποδηλώνοντας ότι το λευκό αστέρι-νάνος βίωσε μόνο μια «μερική σουπερνόβα» πριν εκτοξευτεί σε άλλο σημείο στον Γαλαξία μας.


Αυτό επισημαίνει την πιθανότητα ότι υπάρχουν πολλοί ακόμη τέτοιοι «επιζώντες σουπερνόβα» εκεί έξω και ότι μπορεί επίσης να υπάρχουν ακόμη περισσότεροι τύποι σουπερνόβα που δεν έχουμε ακόμη παρατηρήσει.


«Αυτό το αστέρι είναι μοναδικό επειδή έχει όλα τα βασικά χαρακτηριστικά ενός λευκού αστεριού-νάνου, αλλά έχει αυτήν την πολύ υψηλή ταχύτητα και ασυνήθιστα στοιχεία που δεν έχουν νόημα όταν συνδυάζεται με τη χαμηλή μάζα του», δήλωσε ο συγγραφέας Boris Gaensicke από το Τμήμα Φυσικής στο Πανεπιστήμιο του Warwick.


Οι ερευνητές δεν έχουν εντοπίσει ακόμη το «δίδυμο» αστέρι του SDSS J1240, αλλά η αναζήτηση περισσότερων «επιζώντων σουπερνόβα» συνεχίζεται.



Διάστημα: Ανακαλύφθηκε ένας εξωπλανήτης «π» σαν τη Γη

 Οι αστρονόμοι ανακάλυψαν έναν εξωπλανήτη που ονόμασαν «π-Γη» επειδή έχει μέγεθος ανάλογο του δικού μας πλανήτη και ολοκληρώνει μία περιφορά γύρω από το άστρο του κάθε 3,14 μέρες.

Αυτή η διάρκεια του έτους του παραπέμπει στη μαθηματική σταθερά «π», που είναι ο λόγος της περιφέρειας προς τη διάμετρο ενός κύκλου και, με ακρίβεια οκτώ δεκαδικών ψηφίων, ισούται με 3,14159265.

Οι πρώτες ενδείξεις για τον συγκεκριμένο πλανήτη με την ονομασία K2-315b είχαν βρεθεί από το αμερικανικό διαστημικό τηλεσκόπιο «Κέπλερ» το 2017 και η επιβεβαίωση έγινε τώρα με το δίκτυο των επίγειων τηλεσκοπίων Speculoos στην έρημο Ατακάμα της Χιλής και στις ΗΠΑ.

Οι επιστήμονες, με επικεφαλής ερευνητές του αμερικανικού Πανεπιστημίου ΜΙΤ, έκαναν τη σχετική δημοσίευση στο περιοδικό αστρονομίας Astronomical Journal.

Ο εξωπλανήτης -πιθανότατα βραχώδης- έχει εκτιμώμενη ακτίνα σχεδόν ίδια με της Γης και κινείται με μεγάλη ταχύτητα 81 χιλιομέτρων το δευτερόλεπτο γύρω από ένα ψυχρό άστρο νάνο με μικρή μάζα, που έχει μέγεθος περίπου το ένα πέμπτο του Ήλιου.

Ο πλανήτης μάλλον δεν είναι φιλόξενος για ζωή λόγω της μικρής απόστασης της τροχιάς του από το άστρο του και της υψηλής θερμοκρασίας στην επιφάνειά του.

Μυστήριο στο Διάστημα: Εντόπισαν τέσσερα ολοστρόγγυλα φωτεινά αντικείμενα και ένα αδιανόητα μεγάλο «τείχος» Πηγή: iefimerida.gr - https://www.iefimerida.gr/kosmos/diastima-entopisan-megalo-teihos

 Δύο ασυνήθιστες ανακαλύψεις έκαναν οι αστρονόμοι στο διάστημα.



Βρήκαν, αφενός στα βάθη του διαστήματος τέσσερα μυστηριώδη αχνά αντικείμενα που είναι άκρως στρογγυλά και φωτεινότερα στην περίμετρό τους αφετέρου μία γιγάντια δομή που εκτείνεται σε απόσταση 1,4 δισεκατομμυρίων ετών φωτός και βαφτίστηκε «Τείχος του Νοτίου Πόλου».

Τα τέσσερα δακτυλιοειδή αντικείμενα, που ανακαλύφθηκαν από δύο ραδιοτηλεσκόπια (το ASKAP στην Αυστραλία και το Giant MetreWave στην Ινδία) και τα οποία είναι αόρατα από τα οπτικά, υπέρυθρα και ακτίνων-Χ τηλεσκόπια, δεν μοιάζουν με τίποτε που έχει ανακαλυφθεί στο σύμπαν μέχρι σήμερα.

Σπάνια αντικείμενα στο διάστημα

Βαφτίστηκαν «παράξενοι ραδιο-κύκλοι» και οι αστρονόμοι δεν μπορούν να υπολογίσουν ακόμη την απόστασή τους από τη Γη. Προς το παρόν, έχει γίνει σχετική προδημοσίευση στη διαδικτυακή βάση arXiv και εκκρεμεί δημοσίευση στο περιοδικό αστρονομίας «Nature Astronomy».

Όσον αφορά τη φύση τους, μία πιθανή εξήγηση είναι ότι πρόκειται για απομεινάρια ωστικών κυμάτων από κάποια εξωγαλαξιακό συμβάν ή για δραστηριότητα κάποιου ραδιογαλαξία. Μπορεί, όμως, και να αφορούν κάποιο νέο φαινόμενο που δεν έχουν συναντήσει ξανά οι αστρονόμοι.


Από την άλλη, ένας νέος τρισδιάστατος χάρτης του σύμπαντος αποκάλυψε κοντά στο νοτιότερο μέρος του γήινου ουρανού μία από τις μεγαλύτερες κοσμικές δομές που έχουν βρεθεί μέχρι σήμερα. Πρόκειται για ένα αδιανόητα μεγάλο «Τείχος» που εκτείνεται σε απόσταση 1,4 δισεκατομμυρίων ετών φωτός (ένα έτος φωτός είναι περίπου εννέα τρισεκατομμύρια χιλιόμετρα) και περιέχει εκατοντάδες χιλιάδες γαλαξίες. Το λεγόμενο «Τείχος του Νοτίου Πόλου» είχε παραμείνει αόρατο έως τώρα, επειδή το μεγαλύτερο μέρος του κρύβεται από τον φωτεινό γαλαξία μας.

Το νέο «Τείχος» ανταγωνίζεται σε μέγεθος το «Μεγάλο Τείχος Σλόαν», την έκτη μεγαλύτερη γνωστή κοσμική δομή. Το ρεκόρ μεγέθους κατέχει το

«Μεγάλο Βόρειο Τείχος Ηρακλή-Στέμματος» που απλώνεται σε έκταση περίπου δέκα δισεκατομμυρίων ετών φωτός ή το ένα δέκατο του ορατού σύμπαντος.


Σχετική δημοσίευση για τη νέα κοσμική δομή, με επικεφαλής τον κοσμογράφο δρα Ντανιέλ Πομαρέντ του Ινστιτούτου Ερευνών των Θεμελιωδών Νόμων του Σύμπαντος του Πανεπιστημίου του Παρισιού-Saclay, έγινε στο περιοδικό αστροφυσικής «The Astrophysical Journal», σύμφωνα με το Live Science. Οι ερευνητές δήλωσαν ότι ακόμη δεν είναι βέβαιοι πού αρχίζει και πού τελειώνει το νέο «Τείχος», κάτι για το οποίο θα έχουν καλύτερη εικόνα μόνο όταν χαρτογραφήσουν το σύμπαν σε μεγαλύτερη κλίμακα.



Πηγή: iefimerida.gr - https://www.iefimerida.gr/kosmos/diastima-entopisan-megalo-teihos


Αστρονόμοι παρατήρησαν ένα μυστήριο και άγνωστο φαινόμενο στο διάστημα

 Αστρονόμοι στην Αυστραλία ανακάλυψαν τέσσερα στρογγυλά αντικείμενα στο διάστημα, που εξέπεμπαν μια ασυνήθιστη λάμψη. Οι επιστήμονες επιβεβαιώνουν πως δεν έχουμε ξαναδεί κάτι παρόμοιο και ίσως πρόκειται για κάποιο νέο φαινόμενο.

Τα άγνωστα αντικείμενα, με το φωτεινό περίγραμμα, θυμίζουν δαχτυλίδι και για αυτό τα ονόμασαν odd radio circles (εν συντομία ORCs). Η ανακάλυψη έγινε από τον αστροφυσικό Ray Norris και την ομάδα του χρησιμοποιώντας το τηλεσκόπιο Australian Square Kilometre Array Pathfinder (ASKAP). Ο Norris παρατήρησε τα τέσσερα ανεξήγητα φαινόμενα καθώς χαρτογραφούσε τον νυχτερινό ουρανό για το πρότζεκτ «Evolutionary Map of the Universe (EMU)».

«Τα ORCs είναι ένας νέος τύπος αντικειμένου που συναντάμε στη ραδιοαστρονομία», υποστηρίζει ο αστροφυσικός στη γραπτή αναφορά του.

Ο καθηγητής υπολογίζει ότι αντιπροσωπεύουν ένα «σφαιρικό ηλεκτρικό κύμα» από ένα «μακρινό γεγονός» σε έναν άλλο γαλαξία. Μια άλλη πιθανή απάντηση είναι ότι πρόκειται για μια νέα κατηγορία ενός γνωστού φαινομένου που φαίνεται από μια νέα οπτική γωνία.

Τα τρία από τα τέσσερα ORCs εντοπίστηκαν το 2019, ενώ το τέταρτο ανακαλύφθηκε σε δεδομένα από το 2013 που συλλέχθηκαν από το τηλεσκόπιο Giant Metrewave στην Ινδία.

Τα «ίχνη» των ORCs δεν ταιριάζουν με αυτά των πλανητικών νεφελωμάτων, ούτε ταιριάζουν με το προφίλ των υπολειμμάτων σουπερνόβα. Ό,τι προκαλεί τα ORCs πιθανότατα δεν προέρχεται από τον Γαλαξία μας και μπορεί ενδεχομένως να είναι το σφαιρικό κύμα ενός πραγματικά τεράστιου γεγονότος κάποια στιγμή στο μακρινό διαγαλαξιακό παρελθόν.

Ο Norris και η ομάδα του έχουν επίσης εντοπίσει έξι αμυδρότερους υποψήφιους ORCs που σκοπεύουν να αναλύσουν και ίσως τελικά καταφέρουν να λύσουν το μυστήριο του εν λόγω φαινομένου.


Διάστημα: Δυνητικά κατοικήσιμος ο υπόγειος ωκεανός της Ευρώπης του Δία

 

Τα συμπεράσματα μελέτης για το παρελθόν του φεγγαριού του Δία - Τι δήλωσε ο επικεφαλής της έρευνας

Την πιθανότητα η Ευρώπη του Δία να διαθέτει τις συνθήκες ανάπτυξης ζωής επισήμαναν επιστήμονες, χαρακτηρίζοντας τον υπόγειο ωκεανό του μεγάλου δορυφόρου ως «δυνητικά κατοικήσιμο».

Σύμφωνα με τις επιστημονικές παρατηρήσεις, η τεράστια αυτή έκταση νερού, ενδεχομένως να ήταν ικανή να αναπτύξει και να υποστηρίξει την ανάπτυξη μικροβίων κατά το παρελθόν, ίσως και την περίοδο που διανύουμε τώρα.

Η Ευρώπη, με έναν ωκεανό κρυμμένο κάτω από ένα παχύ κέλυφος πάγου που περιβάλλει την επιφάνειά της, θεωρείται από καιρό ως πιθανός βιότοπος για εξωγήινη ζωή στο ηλιακό μας σύστημα, μαζί με άλλους υποψηφίους, όπως ο Άρης και το φεγγάρι του Κρόνου, ο Εγκέλαδος. Μια νέα μελέτη που παρουσιάστηκε την Τετάρτη σε ένα συνέδριο γεωεπιστημών υπογραμμίζει τις δυνατότητες της Ευρώπης να αναπτύξει ζωή, έστω και σε επίπεδο μικροβίων.

«Πιστεύουμε ότι ο ωκεανός της Ευρώπης μπορεί να ήταν κατοικήσιμος νωρίς όταν σχηματίστηκε, επειδή τα μοντέλα μας δείχνουν ότι η σύνθεση του ωκεανού μπορεί να ήταν μόνο ελαφρώς όξινη, περιέχοντας διοξείδιο του άνθρακα και μερικά θειικά άλατα», δήλωσε ο πλανητικός επιστήμονας και επικεφαλής της μελέτης Mohit Melwani Daswani του εργαστηρίου Jet Propulsion της NASA.

«Η διαθεσιμότητα υγρού νερού είναι το πρώτο βήμα προς την κατοικησιμότητα. Επιπλέον, η ανταλλαγή χημικών μεταξύ του ωκεανού και του βραχώδους εσωτερικού μπορεί να ήταν σημαντική στο παρελθόν, οπότε η πιθανή ζωή μπορεί να ήταν σε θέση να χρησιμοποιήσει χημική ενέργεια για να επιβιώσει», πρόσθεσε.

Ο Daswani είπε ότι τα μικρόβια μοιάζουν με ορισμένα βακτήρια της Γης που χρησιμοποιούν διοξείδιο του άνθρακα για ενέργεια και θα μπορούσαν να είχαν επιβιώσει χρησιμοποιώντας συστατικά διαθέσιμα στον πρώιμο ωκεανό της Ευρώπης.

Η Ευρώπη είναι ελαφρώς μικρότερη από το φεγγάρι της Γης. Ο ωκεανός της Ευρώπης, με πιθανό βάθος 65 έως 160 χλμ., μπορεί να περιέχει διπλάσιο νερό από τους ωκεανούς της Γης!

Η μελέτη αξιολόγησε εάν η Ευρώπη ήταν προηγουμένως κατοικήσιμη και δεν εξέτασε τη σημερινή της κατοικησιμότητα, μια ερώτηση που διερευνούν οι ερευνητές, εξετάζοντας όλα τα στοιχεία που συγκεντρώνονται από τις διαστημικές αποστολές και τις παρατηρήσεις από τηλεσκόπια.

Επιστήμονες βρήκαν πλανήτη που μοιάζει με τη Γη

 Ο πλανήτης περιστρέφεται γύρω από αστέρι που μοιάζει με τον Ήλιο.

Αστρονόμοι έχουν βρει ξανά στο παρελθόν πλανήτες που μοιάζουν με τη Γη, αλλά συνήθως γύρω από ερυθρά αστέρια νάνων. Αυτό είναι ένα αρκετά μεγάλο πρόβλημα αφού η ακτινοβολία που εκπέμπουν θα μπορούσαν να κάνουν τους πλανήτες αυτούς ακατοίκητους. Ευτυχώς, μπορεί να υπάρχει ένας πολύ πιο βιώσιμος υποψήφιος πλανήτης.

Οι ερευνητές ανακάλυψαν έναν πιθανό εξωπλανήτη (KOI-456.04), που είναι σχεδόν διπλάσιος σε μέγεθος σε σύγκριση με τη Γη και βρίσκεται σε τροχιά γύρω από το αστέρι Kepler-160, το οποίο παρέχει το 93% του φωτός  που λαμβάνει και ο δικός μας πλανήτης από τον Ήλιο. Μάλιστα, αυτός ο εξωπλανήτης περιστρέφεται γύρω από το αστέρι σε παρόμοια απόσταση όπως η Γη από τον Ήλιο και χρειάζεται περίπου 378 ημέρες για να ολοκληρώσει μία πλήρη περιστροφή.

Η ομάδα βρήκε τον εξωπλανήτη μελετώντας παλιά δεδομένα του Διαστημικού Τηλεσκοπίου Kepler χρησιμοποιώντας δύο νέους αλγορίθμους με σκοπό τη μελέτη της φωτεινότητας του αστεριού. Αντί για αναζήτηση μιας ξαφνικής εξασθένισης του φωτός του αστεριού, το συνηθισμένο σημάδι ενός πλανήτη που κινείται, οι αλγόριθμοι έλεγξαν για μικρότερη εξασθένιση.

Αυτό βέβαια δεν είναι ακόμη επίσημο. Οι επιστήμονες είναι 85% πεπεισμένοι ότι ο KOI-456.04 είναι πλανήτης, αλλά απαιτούνται κι άλλες μελέτες για να φτάσουν στο 99% που απαιτείται για να δηλώσουν ότι είναι εξωπλανήτης. Ίσως χρειαστεί να περιμένουμε έως ότου το Διαστημικό Τηλεσκόπιο James Webb είναι διαθέσιμο για να επιβεβαιωθεί. Σε κάθε περίπτωση δεν θα μπορούμε να επισκεφθούμε σύντομα αυτόν τον εξωπλανήτη αφού βρίσκεται 3140 έτη φωτός μακριά.

Αν όμως επιβεβαιωθεί η πλανητική φύση του, θα δείξει ότι οι συνθήκες που απαιτούνται για έναν πλανήτη που μοιάζει με τη Γη, δεν είναι τόσο σπάνιες όσο νομίζαμε.

Αστρονόμοι βρήκαν ένα τεράστιο «αντικείμενο μυστηρίου» στο διάστημα

 Οι επιστημονική ομάδα εικάζει πως πρόκειται για «αστέρα νετρονίων» όμως ακόμα το ερευνούν.


Ερευνητές έχουν βρει ένα τεράστιο αντικείμενο στο διάστημα που δεν έχει καταγραφεί ποτέ πριν. 

Πιστεύουν ότι πρόκειται για ένα «μαύρο αστέρα νετρονίων», αλλά με μικρότερη μάζα από εκείνη μιας μαύρης τρύπας, αναφέρει το LADbible. 

Μέχρι τώρα, δεν πίστευαν ότι ήταν πιθανό, αλλά η ανακάλυψη θα σήμαινε ότι οι θεωρίες γύρω από το σχηματισμό των αστέρων νετρονίων θα πρέπει να επανεκτιμηθούν. 

Το νέο αντικείμενο βρέθηκε από μια διεθνή ομάδα χρησιμοποιώντας ανιχνευτές βαρυτικών κυμάτων στην Ιταλία και τις ΗΠΑ, και όσοι συμμετείχαν στη μελέτη πιστεύουν ότι η ανακάλυψη θα ανοίξει νέο δρόμο στην κατανόηση του θέματος.

Ο Τσάρλι Χόι, διδακτορικός φοιτητής από το Πανεπιστήμιο του Κάρντιφ, ήταν μεταξύ εκείνων που εργάζονταν στη μελέτη. 

Μιλώντας στο BBC News, είπε: «Δεν μπορούμε να αποκλείσουμε τυχόν δυνατότητες. Δεν ξέρουμε τι είναι και γι 'αυτό είναι τόσο συναρπαστικό γιατί πραγματικά αλλάζει το πεδίο μας».

Η ομάδα του, που εργάζεται διεθνώς για την επιστημονική συνεργασία LIGO-Virgo, χρησιμοποιεί τεράστιους ανιχνευτές λέιζερ - μήκους ολόκληρου χιλιομέτρου - που έχουν την ικανότητα να αναγνωρίζουν μικροσκοπικούς κυματισμούς στο διάστημα, που προκαλούνται από τη σύγκρουση αντικειμένων.

Ο κ. Χόι δεν είναι ο μόνος που εκπλήσσεται από την ανακάλυψη, αφού και ο καθηγητής Nils Andersson του Πανεπιστημίου του Σαουθάμπτον λέει ότι αν αυτό το μυστηριώδες αντικείμενο αποδειχθεί ότι είναι ένα αστέρας νετρονίων, τότε θα πρέπει να επανεξεταστεί ολόκληρη η θεωρία γύρω από τα αντικείμενα.

Είπε στο BBC News: «Η πυρηνική φυσική δεν είναι μια ακριβής επιστήμη όπου γνωρίζουμε τα πάντα. Δεν ξέρουμε πώς λειτουργεί η ισχυρή πυρηνική δύναμη κάτω από τις ακραίες συνθήκες μέσα σε ένα αστέρα νετρονίων. Έτσι, κάθε τρέχουσα θεωρία που έχουμε επί του παρόντος για το τι συμβαίνει μέσα εκεί έχει κάποια αβεβαιότητα». 

Κάτι «περίεργο» ανακαλύφθηκε στον Τιτάνα, δορυφόρο του Κρόνου

 

Τι βρήκαν επιστήμονες της NASA σε έναν από τους πιο ενδιαφέροντες κόσμους του Ηλιακού Συστήματος.


Ο Τιτάνας, δορυφόρος του Κρόνου, αποτελεί έναν από τους πιο ενδιαφέροντες κόσμους του Ηλιακού Συστήματος: Από τα 62 φεγγάρια του Κρόνου είναι ο μεγαλύτερος, και έχει μια εξαιρετικά πυκνή ατμόσφαιρα, με βροχές και σύννεφα, ενώ στην επιφάνειά του υπάρχουν λίμνες και ποταμοί – και θεωρείται πως υπάρχει ακόμα και ένας κρυμμένος ωκεανός κάτω από την επιφάνεια. Ως εκ τούτου, θεωρείται ένας από τους ισχυρότερους υποψηφίους για ύπαρξη ζωής- με τη διαφορά πως, αν υπάρχει κάτι, θα διαφέρει πολύ από ό,τι γνωρίζουμε, καθώς αποτελείται κυρίως από άζωτο (σαν τη Γη) και μεθάνιο- και η διάσπαση των μορίων τους προκαλεί μια σειρά εξαιρετικά ενδιαφερόντων χημικών διαδικασιών.

Ο Τιτάνας έγινε ακόμα πιο ενδιαφέρων πρόσφατα, λόγω του εντοπισμού στην ατμόσφαιρά του ενός μορίου που δεν έχει βρεθεί σε καμιά άλλη ατμόσφαιρα- του κυκλοπροπενυλιδενίου (C3H2). Αν δεν το γνωρίζετε, μη νιώθετε ανεπαρκείς- ακόμα και η ίδια η NASA στη σχετική ανακοίνωσή της αναφέρει πως «πολλοί χημικοί πιθανότατα καλά καλά δεν θα το έχουν ακούσει ή θα γνωρίζουν πώς θα το προφέρουν». Πρόκειται για ένα απλό κατά τα άλλα μόριο με βάση τον άνθρακα που ίσως να αποτελεί πρόδρομο πιο πολύπλοκων ενώσεων, που θα μπορούσαν να συνθέτουν μορφές ζωής, ή να αποτελούν τροφή αυτών, στον Τιτάνα.

Το C3H2 εντοπίστηκε μέσω του ραδιοτηλεσκοπίου ALMA στη Χιλή, κατά τη διάρκεια μελέτης ιχνών φωτός που εντοπίστηκαν και υποδεικνύουν τη χημική σύνθεση της ατμόσφαιρας του Τιτάνα μέσω της ενέργειας που εκπέμπεται και απορροφάται από τα σωματίδιά της.

 

MARK GARLICK/SCIENCE PHOTO LIBRARY VIA GETTY IMAGES

 

Τα ευρήματα που προέκυψαν από τη συγκεκριμένη έρευνα δημοσιεύτηκαν στο Astronomical Journal. To αξιοσημείωτο με το C3H2 είναι πως έχει εντοπιστεί ξανά μεν, αλλά σε θύλακες στον γαλαξία και όχι σε ατμόσφαιρες. Αυτό οφείλεται στο ότι μπορεί να αντιδρά εύκολα με άλλα μόρια και να σχηματίζει άλλα, διαφορετικά είδη- και ως εκ τούτου κατά κανόνα εντοπιζόταν σε νέφη σκόνης και αερίων που αιωρούνται ανάμεσα σε αστρικά συστήματα, δηλαδή περίοχές που δεν ενδείκνυνται για χημικές αντιδράσεις. Ο Τιτάνας, ωστόσο, αποτελεί ένα πραγματικό «χημικό εργαστήριο», καθώς είναι ιδιαίτερα πλούσιος σε αντιδράσεις (και για αυτό άλλωστε θα είναι ο προορισμός της επερχόμενης αποστολής Dragonfly της NASA).

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΕΠΙΣΗΣ:

Κάθοδος στον Τιτάνα: Πώς θα έμοιαζε η εξωγήινη ζωή στο φεγγάρι του Κρόνου

Το C3H2 εντοπίστηκε επειδή οι επιστήμονες έψαχναν στα άνω στρώματα της ατμόσφαιρας του φεγγαριού, όπου τα αέρια με τα οποία μπορεί να αντιδράσει είναι λίγα- και δεν έχει εξακριβωθεί γιατί ακριβώς βρέθηκε στην ατμόσφαιρα του Τιτάνα και όχι σε άλλες.

«Προσπαθούμε να βρούμε αν ο Τιτάνας είναι κατοικήσιμος» είπε η Ρόζαλι Λόπεζ, ερευνήτρια και ειδική στον Τιτάνα η οποία εργάζεται για το JPL (Jet Propulsion Laboratory) της NASA στην Πασαντίνα της Καλιφόρνια. «Οπότε θέλουμε να ξέρουμε τι ενώσεις από την ατμόσφαιρα φτάνουν στην επιφάνεια και τότε, εάν το υλικό μπορεί να περνά από τον φλοιό του πάγου στον ωκεανό από κάτω, επειδή νομίζουμε ότι στον ωκεανό βρίσκονται οι κατοικήσιμες συνθήκες».

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΕΠΙΣΗΣ: 

Ο πρώτος συνολικός χάρτης του Τιτάνα, δορυφόρου του Κρόνου

Τα είδη μορίων που μπορεί να βρίσκονται στην επιφάνεια του Τιτάνα θα μπορούσαν να είναι τα ίδια που σχημάτισαν τα δομικά στοιχεία της ζωής στη Γη. Νωρίς στην ιστορία της, πριν από 3,8-2,5 δισ. χρόνια, όταν στον αέρα της Γης κυριαρχούσε μεθάνιο αντί για οξυγόνο, οι συνθήκες μπορεί να ήταν παρόμοιες με αυτές που επικρατούν στον Τιτάνα σήμερα, εκτιμούν οι επιστήμονες.

«Θεωρούμε τον Τιτάνα ως ένα πραγματικό εργαστήριο, όπου μπορούμε να δούμε παρόμοια χημεία με αυτήν της αρχαίας Γης, όταν η ζωή εδραιωνόταν εκεί» είπε η Μελίσα Τρέινερ, αστροβιολόγος του Κέντρου Διαστημικών Πτήσεων Goddard της NASA, η οποία συμμετέχει στην αποστολή Dragonfly και θα ασχολείται με ένα όργανο που θα αναλύσει τη σύνθεση της επιφάνειας του Τιτάνα. «Θα αναζητούμε μεγαλύτερα μόρια από το C3H2» είπε η Τρέινερ, «μα πρέπει να ξέρουμε τι συμβαίνει στην ατμόσφαιρα για να κατανοήσουμε τις χημικές αντιδράσεις που οδηγούν πολύπλοκα οργανικά μόρια στο να σχηματίζονται και να βρέχουν στην επιφάνεια».

Σημειώνεται πως το κυκλοπροπενυλιδένιο είναι το μόνο «κυκλικό» («κλειστού κυκλώματος») μόριο πέρα από το βενζένιο που έχει βρεθεί ως τώρα στην ατμόσφαιρα του Τιτάνα. Αν και δεν είναι γνωστό να χρησιμοποιείται σε σύγχρονες βιολογικές αντιδράσεις, «κλειστού κυκλώματος» μόρια σαν αυτό είναι σημαντικά επειδή σχηματίζουν τους δακτυλίους της «ραχοκοκαλιάς» για τις νουκλεοβάσεις του DNA και του RNA. «Η κυκλική φύση τους ανοίγει αυτόν τον επιπλέον κλάδο της χημείας που σου επιτρέπει να φτιάξεις αυτά τα βιολογικά σημαντικά μόρια» είπε ο Αλεξάντερ Θέλεν, αστροβιολόγος του Goddard που συνεργάστηκε με τον επικεφαλής της έρευνας, Κόνορ Νίξον.

 

ASSOCIATED PRESS

 

Η ομάδα του Νίξον χρησιμοποίησε το ALMA για να κοιτάξει στον Τιτάνα το 2016. Ο εντοπισμός ενός περίεργου χημικού αποτυπώματος τους προκάλεσε έκπληξη- και ο Νίξον το ταυτοποίησε ως C3H2 πραγματοποιώντας έρευνα σε μια βάση δεδομένων με όλα τα γνωστά μοριακά ίχνη φωτός. Στη συνέχεια μελέτησε επιστημονικά άρθρα με αναλύσεις δεδομένων από το διαστημόπλοιο Cassini, για δει εάν είχαν εντοπιστεί ίχνη του από το σκάφοςκαι διαπιστώθηκε πως όντως είχε συμβεί κάτι τέτοιο, με το Cassini να βρίσκει στοιχεία για μια ηλεκτρικά φορτισμένη εκδοχή του ίδιου μορίου, το C3H3+.

Δεδομένου ότι αποτελεί σπάνιο εύρημα, οι επιστήμονες προσπαθούν να μάθουν περισσότερα για αυτό και το πώς αλληλεπιδρά με τα αέρια στην ατμόσφαιρα του Τιτάνα. «Είναι ένα πολύ περίεργο μόριο, οπότε δεν είναι από αυτά για τα οποία θα μάθεις στη χημεία στο σχολείο ή ακόμα και προπτυχιακά» είπε ο Μάικλ Μαλάσκα, πλανητικός επιστήμονας του JPL που εργαζόταν στη φαρμακευτική βιομηχανία πριν «ερωτευτεί» τον Τιτάνα και αλλάξει καριέρα για να τον μελετήσει. «Δεν είναι κάτι που θα συναντήσεις εδώ στη Γη».

Ωστόσο, η ανακάλυψη τέτοιων μορίων είναι πολύ σημαντική για τη μεγαλύτερη εικόνα του Τιτάνα: «Κάθε μικρό κομμάτι που ανακαλύπτεις μπορεί να σε βοηθήσει να συνθέσεις το μεγαλύτερο παζλ όλων αυτών που συμβαίνουν εκεί».

Κυριακή 24 Μαΐου 2020

Ανακαλύφθηκε νέα κατηγορία παράξενων αντικειμένων στο διάστημα - «Μυστήριο» η φύση τους

Αμερικανοί αστρονόμοι ανακάλυψαν μια νέα κατηγορία παράξενων αντικειμένων στο κέντρο του γαλαξία μας, όχι μακριά από την κεντρική μαύρη τρύπα, γνωστή ως «Τοξότης Α*».
Τα εν λόγω αντικείμενα που ονομάζονται G, «μοιάζουν με αέρια και συμπεριφέρονται σαν άστρα», σύμφωνα με τους επιστήμονες.
Τα G περιέργως έχουν ευμετάβλητο σχήμα, καθώς συνήθως είναι σαν άστρα, αλλά όταν οι τροχιές τους -διάρκειας 100 έως 1.000 ετών- τα φέρνουν κοντά στη μαύρη τρύπα, τότε τεντώνονται και «ξεχειλώνουν» σαν... τσίχλα. 
Πιθανώς πρόκειται για ένα νέο υβριδικό είδος άστρου, άγνωστου έως τώρα. Οι ερευνητές του Πανεπιστημίου της Καλιφόρνια στο Λος Άντζελες (UCLA) έκαναν τη σχετική δημοσίευση στο περιοδικό «Nature».
Έως τώρα έχουν βρεθεί έξι αντικείμενα G και, σύμφωνα με την καθηγήτρια αστροφυσικής Αντρέα Γκετς, όλα μάλλον ήταν κάποτε γιγάντια διπλά άστρα (το ένα σε τροχιά γύρω από το άλλο), τα οποία κάποια στιγμή συγχωνεύθηκαν λόγω της ισχυρής βαρυτικής επίδρασης του «Τοξότη Α*». Πλέον ένα μέρος τους φαίνεται πως διαρρέει μαζικά προς τη μαύρη τρύπα, κάθε φορά που την πλησιάζουν, γι' αυτό αλλάζει το σχήμα τους.
Το πρώτο αντικείμενο G1 είχε ανιχνευθεί το 2005 και είχε τότε θεωρηθεί αστρονομική ανωμαλία, ώσπου βρέθηκε το G2 το 2012. Τώρα, μετά την ανακάλυψη των G3, G4, G5 και G6 ύστερα από παρατηρήσεις 13 ετών με το τηλεσκόπιο Κεκ της Χαβάης, μπορούν οι επιστήμονες να μιλήσουν όχι για μια ανωμαλία, αλλά για μια νέα κατηγορία αντικειμένων στο διάστημα, η ακριβής φύση των οποίων βρίσκεται υπό διερεύνηση.

Ένας λευκός «νάνος – χιονάνθρωπος» στο διάστημα

Ένα τελείως ασυνήθιστο γιγάντιο άστρο-λευκό νάνο, που θυμίζει χιονάνθρωπο, ανακάλυψαν οι αστρονόμοι και πιστεύουν ότι προήλθε από τη βίαιη σύγκρουση δύο μικρότερων ανισομεγεθών λευκών νάνων πριν περίπου 1,3 δισεκατομμύρια χρόνια. Εκτός από το περίεργο σχήμα του, στην ατμόσφαιρα του εν λόγω άστρου βρέθηκε μεγάλη ποσότητα άνθρακα, καθώς και απρόσμενα χαμηλή ποσότητα υδρογόνου και ήλιου, κάτι που δεν έχει παρατηρηθεί ξανά σε λευκό νάνο. Επίσης η ταχύτητα του είναι υπερβολικά γρήγορη, ταχύτερη από το 99% των γειτονικών αντίστοιχων άστρων

Οι λευκοί νάνοι είναι μικρά, αχνά και πυκνά άστρα, στο μέγεθος περίπου της Γης, που αποτελούν τους εναπομείναντες πυρήνες κάποτε μεγαλύτερων άστρων, τα οποία εξάντλησαν τα «καύσιμα» τους και απέβαλαν τα εξωτερικά στρώματά τους. Ο Ήλιος μας κάποτε θα γίνει και αυτός ένας λευκός νάνος, όπως είναι επίσης τουλάχιστον το 90% των άστρων στον γαλαξία μας. Οι επιστήμονες, με επικεφαλής τον αστροφυσικό Μαρκ Χόλαντς του βρετανικού Πανεπιστημίου του Γουόρικ, που έκαναν τη σχετική δημοσίευση στο περιοδικό αστρονομίας «Nature Astronomy», εντόπισαν αρχικά με το διαστημικό ευρωπαϊκό τηλεσκόπιο Gaia ένα περίεργο λευκό νάνο σε απόσταση περίπου 150 ετών φωτός από τη Γη και, στη συνέχεια, τον μελέτησαν περισσότερο με το επίγειο τηλεσκόπιο Γουίλιαμ Χέρσελ στα Κανάρια Νησιά. Ο λευκός νάνος WDJ0551+4135 εκτιμάται ότι έχει μάζα 1,14 φορές μεγαλύτερη του Ήλιου (σχεδόν διπλάσια από τη μάζα ενός τυπικού λευκού νάνου) και η διάμετρός του είναι μόλις τα δύο τρίτα της Γης. Πηγή: ΑΠΕ Παύλος Δρακόπουλος

Διάστημα: Όταν «πέθανε» η Σελήνη



Ένα πέπλο που εκτείνεται βαθιά στο Διάστημα. Μια φούσκα ή καλύτερα μια ασπίδα που προστατεύει τον πλανήτη μας από τα καυτά, φορτισμένα σωματίδια, που εξαπολύει ακατάπαυστα ο Ήλιος και άλλες κοσμικές πηγές. Αυτό είναι το μαγνητικό πεδίο της Γης, προϊόν του λιωμένου σιδήρου στον πυρήνα του πλανήτη μας, που καθόρισε τη δημιουργία και την εξέλιξη της ζωής. Χωρίς αυτό η Γη δεν θα ήταν παρά ένας ακτινοβολημένος διαστημικός βράχος, ένας νεκρός κόσμος.
Την καλή τύχη της Γης δεν είχε, όμως, η Σελήνη. Ο δορυφόρος μας έχασε κάποια στιγμή το δικό του μαγνητικό πεδίο και ταυτόχρονα κάθε πιθανότητα να εξελιχθεί σε κάτι περισσότερο από τον σκονισμένο, αφιλόξενο κόσμο που είναι τώρα. Ο χρόνος και ο μηχανισμός που το φεγγάρι έμεινε μαγνητικά «γυμνό», έρμαιο της ηλιακής και κοσμικής ακτινοβολίας, παρέμενε μυστήριο. Πρόσφατα, όμως, ερευνητές από το ΜΙΤ πήραν στα χέρια τους δύο μικρά πετρώματα από τη σεληνιακή επιφάνεια. Και από αυτά μπόρεσαν να δώσουν απαντήσεις στο πώς και πότε «πέθανε» ο δορυφόρος μας.
«Παγωμένος» πυρήνας
Πριν από 3-4 δισεκατομμύρια χρόνια η Σελήνη ήταν κυριολεκτικά άτρωτη στην κοσμική ακτινοβολία, αφού την περιέβαλε ένα πανίσχυρο μαγνητικό πεδίο, κατά πολύ ισχυρότερο από αυτό που διαθέτει σήμερα η Γη. Συγκεκριμένα, οι ερευνητές του ΜΙΤ εκτιμούν ότι το μαγνητικό πεδίο της Σελήνης είχε ισχύ περίπου 100 microteslas, έναντι περίπου 50 microteslas της Γης.
Τι συνέβη, όμως, και ο δορυφόρος μας έχασε την ασπίδα του; Σύμφωνα με τους ερευνητές, «πάγωσε» ή για την ακρίβεια κρυσταλλοποιήθηκε ο πυρήνας του. Το μαγνητικό πεδίο της Σελήνης είχε παρόμοιο μηχανισμό δημιουργίας με αυτόν της Γης. Σύμφωνα με την κλασική θεωρία του δυναμό, το γήινο μαγνητικό πεδίο δημιουργείται από την κίνηση λιωμένου σιδήρου στον εξωτερικό πυρήνα της. Ο λιωμένος σίδηρος περιστρέφεται γύρω από τον εσωτερικό πυρήνα, που έχει θερμοκρασία περίπου 6.000 βαθμούς Κελσίου, δημιουργεί ηλεκτρικό ρεύμα καθώς κινείται και έτσι παράγεται το μαγνητικό πεδίο.
Το ίδιο συνέβαινε και στη Σελήνη έως τη στιγμή που ο εσωτερικός πυρήνας της κρυσταλλοποιήθηκε. Η κρυσταλλοποίηση δεν ισοδυναμεί με θερμοκρασιακό πάγωμα, αφού ακόμα και σήμερα η θερμοκρασία του σεληνιακού πυρήνα υπολογίζεται στους 1.300 βαθμούς Κελσίου. Ως κρυσταλλοποίηση ορίζεται η στερεοποίηση, δηλαδή η παύση της κίνησης λιωμένων μετάλλων, οπότε σταματά η παραγωγή ηλεκτρισμού και κατά συνέπεια μαγνητικού πεδίου.
Στο κυνήγι των ηλεκτρονίων
Εξίσου εντυπωσιακή με τα συμπεράσματα των ερευνητών του ΜΙΤ είναι και η μέθοδος με την οποία κατέληξαν σε αυτά, αναλύοντας δύο βράχους από την επιφάνεια της Σελήνης.
Τα πετρώματα, όπως και κάθε υλικό σώμα, αποτελούνται από στοιχειώδη σωματίδια, μεταξύ των οποίων και ηλεκτρόνια. Αυτά έχουν το «συνήθειο» να προσανατολίζονται με βάση το μαγνητικό πεδίο που τα περιβάλλει.
Μέχρι πρόσφατα οι μελέτες σεληνιακών δειγμάτων από τις αποστολές Apollo προέρχονταν από αρχαίους βράχους, ηλικίας περίπου 4 δισεκατομμυρίων ετών, που εκχύθηκαν ως λάβα. Καθώς ψύχθηκαν, τα ηλεκτρόνιά τους ευθυγραμμίστηκαν προς την κατεύθυνση του τότε μαγνητικού πεδίου της Σελήνης. Αυτοί οι βράχοι περιείχαν ηλεκτρόνια ευθυγραμμισμένα από ένα μαγνητικό πεδίο της τάξεως των 100 microtesla. Έτσι, τα τελευταία 3 δισεκατομμύρια χρόνια σεληνιακής ιστορίας παρέμεναν μυστήριο, επειδή δεν υπήρχε σχεδόν κανένα αρχείο σε μορφή βράχων.
Ωστόσο, οι ερευνητές του ΜΙΤ εντόπισαν δύο δείγματα σεληνιακού βράχου, που δημιουργήθηκαν ύστερα από μια καταστροφική σύγκρουση μεταξύ της Σελήνης και ενός μετεωρίτη. Ως εκ τούτου έλιωσαν και συγκολλήθηκαν πάλι, με τέτοιο τρόπο ώστε το αρχαίο μαγνητικό αρχείο διαγράφηκε. Στα ηλεκτρόνιά τους εγγράφηκε το μαγνητικό πεδίο που είχε η Σελήνη πριν από ένα δισεκατομμύριο χρόνια. Όπως ακριβώς οι κασέτες της δεκαετίας του 1980 που μπορούσες να επανεγγράψεις πάνω τους πολλές φορές, διαγράφοντας το προηγούμενο αρχείο. Οι ερευνητές «μέτρησαν» τα δύο πετρώματα και βρήκαν ότι σχηματίστηκαν σε ένα εξαιρετικά αδύναμο, πρακτικά, μηδενικό μαγνητικό πεδίο, όχι περισσότερο από 0,1 microtesla.
Φυσικά το ερώτημα που προκύπτει είναι αν και πότε η Γη θα έχει την τύχη του δορυφόρου της. Πότε, δηλαδή, ο γήινος πυρήνας θα κρυσταλλοποιηθεί ολοκληρωτικά. Τα νέα είναι εξαιρετικά ευχάριστα, αφού για το επόμενο ένα δισεκατομμύριο χρόνια ο πλανήτης μας θα διαθέτει ισχυρό μαγνητικό πεδίο. Συνεπώς, αν κάτι απειλεί την ύπαρξη της ανθρωπότητας είναι όσα συμβαίνουν στην επιφάνειά της Γης και όχι κάτω από αυτή…
* Αναδημοσίευση από τον Φιλελεύθερο 18 Ιανουαρίου 2020

Δευτέρα 6 Ιανουαρίου 2020

Αυτοί είναι οι τεράστιοι κίνδυνοι για όσους κάνουν το εξάμηνο ταξίδι μέχρι τον Άρη

Η NASA θέλει να στείλει ανθρώπους στον Άρη μέχρι το 2035. Από τη Γη μέχρι τον «κόκκινο πλανήτη», ωστόσο, μεσολαβεί ένα εξάμηνο ταξίδι μέσα σε ένα διαστημόπλοιο. Και αυτή είναι η μεγαλύτερη πρόκληση: Να φτάσουν οι άνθρωποι στον «γείτονά» μας σώοι και αβλαβείς.
Τα προβλήματα υγείας είναι αναπόφευκτα στο διάστημα.

Η ζωή ήρθε τελικά… από το διάστημα; Τι ανακάλυψαν επιστήμονες πάνω σε μετεωρίτες

Ένα εύρημα που αλλάζει αυτά που ξέραμε για την εξέλιξη
Μια σπουδαία ανακάλυψη ανακοίνωσαν την Τρίτη 19 Νοεμβρίου ιάπωνες και αμερικανοί επιστήμονες, οι οποίοι ανακάλυψαν για πρώτη φορά μέσα σε μετεωρίτες σάκχαρα ουσιώδη για τη ζωή στη Γη. Η ανακάλυψη ενισχύει την άποψη ορισμένων επιστημόνων ότι ο βομβαρδισμός κάποτε του πλανήτη μας από αστεροειδείς -τα μητρικά σώματα των μετεωριτών- υπήρξε η πηγή των θεμελιωδών λίθων της ζωής.
Οι ερευνητές, με επικεφαλής τον Γιοσιχίρο Φουρουκάβα του Πανεπιστημίου Τοχόκου και τον Ντάνι Γλάβιν του Κέντρου Διαστημικών Πτήσεων Goddard της NASA, που έκαναν τη σχετική δημοσίευση στο περιοδικό της Εθνικής Ακαδημίας Επιστημών των ΗΠΑ (PNAS), ανακάλυψαν τα σάκχαρα (ριβόζη, ξυλόζη, αραβινόζη) σε δύο μετεωρίτες πλούσιους σε άνθρακα που έχουν βρεθεί στη Γη (τους NWA 801 και Murchison).
Οι ποσότητες της ριβόζης και των άλλων σακχάρων που ανιχνεύθηκαν, ήταν από 2,3 έως 11 μέρη ανά δισεκατομμύριο(ppb) στον πρώτο μετεωρίτη και από 6,7 έως 180 ppb στον δεύτερο. Οι επιστήμονες θεωρούν απίθανη τη «μόλυνση» των δειγμάτων από γήινα σάκχαρα.
Ιδίως η ριβόζη είναι σημαντικό σάκχαρο, καθώς αποτελεί βάση για το μόριο του RNA. Ορισμένοι επιστήμονες θεωρούν πιθανότερο ότι το RNA εμφανίστηκε πρώτο στη Γη και στη συνέχεια εξελίχτηκε το DNA. Το RNA μπορεί να δράσει ως καταλύτης σε χημικές αντιδράσεις, καθώς επίσης να δημιουργήσει αντίγραφα του εαυτού του, κάτι που δεν μπορεί να κάνει το DNA, γι’ αυτό το RNA ίσως προηγήθηκε, ανοίγοντας το δρόμο για τη ζωή που ακολούθησε. Σήμερα πια το RNA ενεργεί ως αγγελιαφόρος του DNA, αντιγράφοντας τις γενετικές οδηγίες που περιέχει το τελευταίο και μεταφέροντας τις μέσα στο κύτταρο.
Στο παρελθόν είχαν βρεθεί άλλα βιομόρια σε μετεωρίτες, όπως αμινοξέα, από όπου δημιουργούνται οι πρωτεΐνες. Όμως μέχρι σήμερα δεν είχαν ανακαλυφθεί σάκχαρα. Από την άλλη, οι ερευνητές δεν ανακάλυψαν στους μετεωρίτες το σάκχαρο του DNA (2-δεοξυ-D-ριβόζη).
«Η έρευνα μας παρέχει την πρώτη άμεση ένδειξη για την ύπαρξη ριβόζης στο διάστημα και την μεταφορά της στη Γη. Αυτό το εξωγήινο σάκχαρο μπορεί να συνέβαλε στο σχηματισμό του RNA στη Γη, οδηγώντας πιθανώς στην προέλευση της ζωής», ανέφερε ο Φουρουκάβα.
Οι Ιάπωνες και Αμερικανοί επιστήμονες περιμένουν με ενδιαφέρον να αναλύσουν τα δείγματα από αστεροειδείς, τα οποία θα φέρουν στη Γη η ιαπωνική αποστολή Hayabusa2 από τον αστεροειδή Ριούγκου (το 2020) και η αμερικανική Osiris-Rex από τον αστεροειδή Μπενού (το 2023).

Μαύρη τρύπα εκτόξευσε αστέρι εκτός Milky Way με ταχύτητα 3,7 εκατ. μίλια την ώρα

Ερευνητική ομάδα ανακάλυψε τη διαδικασία ανταλλαγής αστρικών συστημάτων μεταξύ γαλαξιών; - Πότε συνέβη, πού και σε τι απόσταση πέρασε το αστρικό σύστημα από τη Γη

Κατά πόσο έχουμε κατανοήσει τις δυνάμεις του Σύμπαντος; Είναι σε θέση η ανθρωπότητα να αντιληφθεί τα κοσμογονικά γεγονότα που συμβαίνουν γύρω μας και ειδικότερα στον γαλαξία μας; Τα τελευταία χρόνια, με τη βοήθεια και της σύγχρονης τεχνολογίας, έχουν γίνει άλματα γνώσης. Ωστόσο, η διαδικασία, σε σχέση με το μέγεθος της αποστολής, διεξάγεται σε πολύ αργούς ρυθμούς. Κάθε φορά, ωστόσο, που μία ομάδα επιστημόνων διαπιστώνει ένα γεγονός, η έκπληξη είναι τεράστια. Η τελευταία μεγάλη διαπίστωση, είναι η εκτόξευση ενός άστρου (και όλων των πλανητών και των συστημάτων που το συνοδεύουν) εκτός... Milky Way από μία τεράστιας δυναμικής Μαύρη Τρύπα.

Το απίστευτο αυτό γεγονός αποτελεί... μάλλον ρουτίνα για τη λειτουργία του Σύμπαντος. Για εμάς τους ανθρώπους όμως... αντιλαμβάνεστε πώς αν μας τύχαινε κάτι τέτοιο στην εποχή μας, απλώς... θα γινόμασταν αστρόσκονη. Ωστόσο δεν θα πρέπει να φοβόμαστε. Διότι γεγονότα, όπως η εκτόξευση ολόκληρου ηλιακού συστήματος, εκτός γαλαξία, αποτελεί μεν... ρουτίνα για τις λειτουργίες του Σύμπαντος, αλλά συμβαίνουν σε χρονικά διαστήματα που διαφέρουν κάποια εκατομμύρια γήινα-ανθρώπινα χρόνια μεταξύ τους.

Στην περίπτωσή μας, το απίστευτο αυτό γεγονός, συνέβη όταν ακόμα ο άνθρωπος βρισκόταν στο πολύ αρχικό του στάδιο εξέλιξης. Ήτοι, πριν από πέντε εκατ. χρόνια. Τότε, μία Μαύρη Τρύπα «αιχμαλώτισε» ένα άστρο και τους πλανήτες του και μέσα από μία πολύπλοκη διαδικασία και εξελίξεις που δεν θα θέλαμε να ζήσουμε, το... εκτόξευσε εκτός Milky Way με ταχύτητα 3,7 εκατ. μίλια την ώρα.
Η Μαύρη τρύπα... καταπέλτης είναι γνωστή ως Sagittarius A και βρίσκεται στο κέντρο του γαλαξία μας. Η ερευνητική ομάδα του Sergey Koposov, από το Carnegie Mellon University's McWilliams Center for Cosmology, η οποία αποτελεί μέρος της μεγαλύτερης επιστημονικής ομάδας διαστρικής παρατήρησης, Southern Stellar Stream Spectroscopic Survey (S5), κατέληξε στην έρευνά του για το άστρο-μπαλάκι ονόματι S5-HVS1.

Μάλιστα, όπως δήλωσαν στην παρουσίασή τους, το άστρο «ταξίδεψε» σε απόσταση... μόλις 29.000 ετών φωτός από τη Γη, τονίζοντας ότι η απόσταση για τέτοιου μεγέθους αστρικά γεγονότα, είναι... δίπλα! «Το άστρο ταξίδεψε με ταχύτητα τουλάχιστον 10 φορές μεγαλύτερες από κάθε άλλο σώμα που κινείται στον γαλαξία μας», τόνισε ο εκπρόσωπος της ερευνητικής ομάδας. «Η ταχύτητά του είναι τόσο μεγάλη, που αναπόφευκτα θα αφήσει τον γαλαξία μας και δεν θα επιστρέψει ποτέ», πρόσθεσε, ανοίγοντας ένα πολύ μεγάλο ζήτημα για μελέτη και για κουβέντα. Υπάρχει διαδικασία του Σύμπαντος για... ανταλλαγή ολόκληρων αστρικών συστημάτων, μετά γαλαξιών;

Ας αξιολογήσουμε τι μάθαμε μέχρι τώρα, ώστε να αντιληφθούμε τη σπουδαιότητα της έρευνας. Πρώτον, ότι οι Μαύρες Τρύπες δεν «ρουφάνε», «καταπίνουν», «εξαφανίζουν», ή όπως αλλιώς το αντιλαμβάνεται ο καθένας. Μπορεί να το κάνουν, αλλά όχι σε κάθε περίπτωση. Ενίοτε, «εκτοξεύουν» αντικείμενα.

Δεύτερον, ότι είναι πιθανό το ταξίδι εκτός γαλαξία. Τι υπάρχει ανάμεσα στους γαλαξίες; Όταν ταξιδέψουμε... θα μάθουμε περισσότερα.

Τρίτον, είναι πιθανή η ύπαρξη μίας διαδικασίας ανταλλαγής αστρικών συστημάτων και υλικών ανάμεσα στους γαλαξίες, με «πύλες μεταφοράς» τις Μάυρες τρύπες.

Για την τεραστίας σημασίας ανακάλυψη χρησιμοποιήθηκε το αγγλο-αυστραλιανό τηλεσκόπιο, μέσω του δορυφόρου European Space Agency's Gaia. Μπορεί να μοιάζουν κάπως... τρελά όλα αυτά, αλλά οι δυνάμεις του Σύμπαντος είναι αδιανόητες. Σήμερα, αν και έχουμε πετύχει μεγάλες νίκες, δεν γνωρίζουμε παρά ελάχιστα πράγματα για το Διάστημα. Υπάρχει ένας κόσμος που ανοίγεται μπροστά μας και η προσπάθεια για γνώση δεν γίνεται για το σήμερα, αλλά για το αύριο. Για τις μελλοντικές γενιές, για το μέλλον της ίδιας της ανθρωπότητας. Γι' αυτό αξίζει κάθε κόστος, κάθε θυσία...