«Ζύγισαν» τον γαλαξία μας!

Είναι πολύ ελαφρύτερος από όσο πιστεύαμε

Ο γαλαξίας μας είναι... fit όπως δείχνει η νέα μέτρηση της μάζας του

Εδιμβούργο 

Επιστήμονες του Πανεπιστημίου του Εδιμβούργου πραγματοποίησαν την ακριβέστερη μέχρι σήμερα μέτρηση της μάζας του γαλαξία μας. Σύμφωνα με τα στοιχεία που προέκυψαν ο γαλαξίας μας είναι ελαφρύτερος από όσο πιστεύαμε μέχρι σήμερα.

Ανατροπή

Μέχρι σήμερα οι μετρήσεις της μάζας του γαλαξία μας υπολόγιζαν μόνο την ύλη που υπάρχει στις εσωτερικές περιοχές του. Σύμφωνα με αυτές τις μετρήσεις ο γαλαξίας μας έχει μάζα τρία τρις. φορές μεγαλύτερη από εκείνη του Ηλιου. Επιστήμονες του Πανεπιστημίου του Εδιμβούργου προχώρησαν σε μια νέα μέτρηση της μάζας του γαλαξία μας συμπεριλαμβάνοντας αυτή τη φορά και την ύλη στις εξωτερικές περιοχές του. Τα αποτελέσματα προκαλούν έκπληξη αλλά και ενδιαφέρον αφού κάποιος θα περίμενε οι ερευνητές να ανακοινώσουν ένα γαλαξιακό βάρος ακόμη μεγαλύτερο από εκείνο που γνωρίζαμε. Σύμφωνα όμως με τη νέα μέτρηση ο γαλαξίας μας έχει μάζα μόλις 800 δις. φορές μεγαλύτερη από εκείνη του Ηλιου.

Η σκοτεινή ύλη

Ενα ακόμη ενδιαφέρον δεδομένο που προέκυψε από τη νέα μέτρηση είναι ότι ο γειτονικός γαλαξίας της Ανδρομέδας αν και έχει παρόμοιο μέγεθος με το δικό μας γαλαξία έχει διπλάσια μάζα. Οι ερευνητές εκτιμούν τώρα ότι  τα… περιττά κιλά της Ανδρομέδας είναι μεγάλες ποσότητες σκοτεινής ύλης, μιας αόρατης κοσμικής «ουσίας» η βαρύτητα της οποίας πιστεύεται ότι συγκρατεί τους γαλαξίες και τα αντικείμενα του Σύμπαντος στη θέση τους.

Με βάση τη νέα μέτρηση η Ανδρομέδα και ο γαλαξίας μας είναι οι μεγαλύτεροι στη γαλαξιακή μας γειτονιά, το λεγόμενο «Τοπικό Σμήνος» που αποτελείται από τουλάχιστον 54 γαλαξίες. Η νέα μέτρηση είναι πιθανό να βοηθήσει τους ειδικούς στο να κατανοήσουν καλύτερα το πώς σχηματίζονται οι εξωτερικές περιοχές των γαλαξιών. Επίσης ίσως οι επιστήμονες μελετώντας τα νέα δεδομένα ανακαλύψουν καινούργια στοιχεία για την ύπαρξη της σκοτεινής ύλης. Η νέα μέτρηση δημοσιεύεται στην επιθεώρηση «Royal Astronomical Society».

Πλανητικός «πονοκέφαλος» για τους αστρονόμους

Η ανακάλυψη νέων πλανητών μακριά από το ηλιακό μας σύστημα ανατρέπει όσα πιστεύαμε για αυτούς

Η ποικιλία των πλανητών στο Σύμπαν έχει... τρελάνει τους επιστήμονες

Το «οικοσύστημα» των πλανητών στο Σύμπαν έχει πολύ μεγαλύτερη... βιοποικιλότητα από όση πιστεύαμε, με αποτέλεσμα οι επιστήμονες να ομολογούν ότι πρέπει να αναθεωρήσουν τις καθιερωμένες θεωρίες και τα μοντέλα δημιουργίας πλανητών.

Το λάθος πρότυπο

Η ανακάλυψη πλανητών στον γαλαξία μας είναι πλέον μια σχεδόν καθημερινή υπόθεση. Ο στόλος των διαστημικών τηλεσκοπίων αλλά και τα ολοένα και πιο ισχυρά επίγεια τηλεσκόπια εντοπίζουν συνέχεια νέους πλανήτες σε κοντινότερα και πιο μακρινά αστρικά συστήματα. Ορισμένοι από αυτούς τους πλανήτες όμως έχουν ιδιαίτερα χαρακτηριστικά. Το μέγεθος, η θέση στην οποία βρίσκονται, η τροχιά τους γύρω από το μητρικό τους άστρο δεν συμβαδίζουν με τα καθιερωμένα και αποδεκτά μέχρι σήμερα από την επιστημονική κοινότητα πλανητικά μοντέλα. Οι αστρονόμοι και όλοι οι εμπλεκόμενοι στη διαστημική εξερεύνηση σηκώνουν τα χέρια ψηλά και αναφέρουν ότι, προς το παρόν τουλάχιστον, δεν μπορούν να εξηγήσουν την ύπαρξη μιας σειράς πλανητών που έχουν ανακαλυφθεί τα τελευταία χρόνια.

Οι επιστήμονες θεωρούσαν ότι το δικό μας ηλιακό σύστημα αποτελεί ένα πρότυπο δημιουργίας πλανητών και ότι πάνω-κάτω τα πλανητικά συστήματα στο Σύμπαν έχουν παρόμοια μορφή. Εκτιμούσαν ότι σε σχετικά κοντινή απόσταση από το μητρικό άστρο ενός πλανητικού συστήματος σχηματίζονται κατά βάση μικρού μεγέθους βραχώδεις πλανήτες ενώ οι μεγαλύτερου μεγέθους πλανήτες αερίου σχηματίζονται σε πιο απομακρυσμένες περιοχές.

Ομως καθημερινά ανακαλύπτονται πλανήτες που ανατρέπουν αυτές τις παραδοχές. Εχουν ανακαλυφθεί πλανήτες που κινούνται όχι απλά κοντά αλλά κυριολεκτικά σε απόσταση αναπνοής από το μητρικό τους άστρο. Πλανήτες που περιστρέφονται γύρω από το μητρικό τους άστρο σε λίγα 24ωρα (κάποιοι ακόμη και σε λίγες ώρες!) και διαθέτουν συνθήκες που είναι κάτι περισσότερο από... κολασμένες. Εχουν ανακαλυφθεί γιγάντιοι βραχώδεις πλανήτες, ο σχηματισμός των οποίων δεν μπορεί να εξηγηθεί από τα υπάρχοντα μοντέλα. Εχουν βρεθεί επίσης αρκετοί πλανήτες με μέγεθος δυο-τρεις φορές μεγαλύτερο από αυτό της Γης τους οποίους οι επιστήμονες έχουν βαφτίσει «Υπερ-Γαίες».

Οι πιο... εξωτικοί

Ο DENIS-P J082303.1-491201 b είναι ο μεγαλύτερος πλανήτης που έχει εντοπιστεί ως σήμερα. Είναι 28,5 φορές μεγαλύτερος από τον γίγαντα του ηλιακού μας συστήματος, τον Δία. Ο PSR B1257+12A είναι ο μικρότερος πλανήτης που έχει εντοπιστεί ως σήμερα. Εχει μέγεθος σχεδόν ίδιο με αυτό της Γης. Ο Kepler-70b είναι ο πλανήτης με τη μικρότερη τροχιά γύρω από το μητρικό του άστρο. Ολοκληρώνει μια περιστροφή σε μόλις 5,8 ώρες. Το σύστημα με τους περισσότερους πλανήτες είναι το HD 10180 που διαθέτει εννέα πλανήτες. Υπάρχουν πλανητικά συστήματα που διαθέτουν περισσότερα του ενός άστρα. Ο πλανήτης PH1b βρίσκεται σε ένα σύστημα τεσσάρων άστρων και είναι μέχρι στιγμής ο πλανήτης με τα περισσότερα άστρα.

Εκπληκτικοί συνδυασμοί

Είναι ορισμένοι επιστήμονες που υποστηρίζουν ότι κανονικά δεν θα έπρεπε να εκπλήσσει την επιστημονική κοινότητα η ύπαρξη πολλών ειδών πλανητών στο Σύμπαν με βάση την... απλή αριθμητική. Στον γαλαξία μας που αποτελεί έναν μεσαίου μεγέθους Γαλαξία στο Σύμπαν υπολογίζεται ότι υπάρχουν 200-400 δισ. άστρα σε μεγάλο ποσοστό εκ των οποίων έχουν δημιουργηθεί μικρότερα και μεγαλύτερα πλανητικά συστήματα. Μόνο στον γαλαξία μας λοιπόν ο αριθμός των πλανητών μπορεί να πλησιάζει ή και να ξεπερνάει το ένα τρισεκατομμύριο!

Με δεδομένο ότι στο Σύμπαν υπάρχουν μερικές εκατοντάδες δισ. γαλαξίες ο αριθμός των πλανητών που υπάρχουν σε αυτό είναι απλά... ανυπολόγιστος. Είναι λοιπόν, όπως λένε κάποιοι, πολύ λογικό να υπάρχουν πολλά και εντελώς διαφορετικά είδη πλανητών. Μάλιστα ένας εξ αυτών των επιστημόνων, ο Σον Ρέιμοντ, αστρονόμος του Εργαστηρίου Αστροφυσικής στο Μπορντό της Γαλλίας, πραγματοποίησε μελέτη σύμφωνα με την οποία είναι πιθανό να υπάρχει ένα πλανητικό σύστημα που να περιλαμβάνει 60 κατοικήσιμους πλανήτες παρόμοιους με τη Γη!

Το ερώτημα

Το μεγαλύτερο σε αριθμό πλανητών σύστημα που έχει εντοπισθεί μέχρι σήμερα έχει δημιουργηθεί γύρω από το άστρο HD 10180 που βρίσκεται σε απόσταση 127 ετών φωτός από τη Γη. Οι αστρονόμοι έχουν εντοπίσει την παρουσία εννέα πλανητών που κινούνται γύρω από το άστρο αυτό. Ομως κανένας από αυτούς τους πλανήτες δεν είναι κατοικήσιμος αφού κάποιοι βρίσκονται πολύ κοντά στο μητρικό τους άστρο με αποτέλεσμα να επικρατούν σε αυτούς συνθήκες απαγορευτικές για την παρουσία της ζωής ενώ άλλοι είναι γίγαντες αερίου.

Ο Ρέιμοντ θέλησε να διερευνήσει αν και υπό ποιες προϋποθέσεις είναι πιθανό να υπάρχουν πλανητικά συστήματα με περισσότερους από έναν κατοικήσιμους πλανήτες.

Κατέληξε στο συμπέρασμα ότι ιδανικό για τη δημιουργία ενός κοσμικού περιβάλλοντος φιλικού στην παρουσία περισσότερων του ενός κατοικήσιμων πλανητών είναι ένα άστρο με μέγεθος 50% μικρότερο από αυτό του Ηλίου και θερμοκρασία ίση με τη μέγιστη θερμοκρασία που υπάρχει σε έναν ερυθρό νάνο. Σύμφωνα με τον Ρέιμοντ ένα τέτοιο άστρο μπορεί να δημιουργήσει μια ευρεία και πολύ μεγάλης διάρκειας ζωής κατοικήσιμη ζώνη. Μια ζώνη στην οποία θα μπορούσαν να συνυπάρχουν αρκετοί πλανήτες με συνθήκες ευνοϊκές για την παρουσία και ανάπτυξη της ζωής. Στην εξίσωση ο Ρέιμοντ πρόσθεσε και μια σειρά από άλλες παραμέτρους όπως το μέγεθος και τα χαρακτηριστικά των πλανητών αλλά και τις τροχιές τους.

«Θέλουμε πλανήτες που να μην είναι πολύ μικροί ή πολύ μεγάλοι, όπως επίσης η θερμοκρασία να μην είναι ιδιαίτερα υψηλή ή ιδιαίτερα χαμηλή ώστε να υπάρχει νερό σε υγρή μορφή. Πλανήτες παρόμοιους με τη Γη, δηλαδή πλανήτες που διαθέτουν ατμόσφαιρα, ωκεανούς και ηπείρους. Μιλάμε για πλανήτες με μέγεθος από 50% μικρότερο ως διπλάσιο από αυτό της Γης που να διαθέτουν από 10% περισσότερο ως 10% λιγότερο νερό από αυτό που υπάρχει στην επιφάνεια της Γης» αναφέρει ο Ρέιμοντ.

Από αυτή την εξίσωση προέκυψε ένας εντυπωσιακός κόσμος. Ενα δυαδικό σύστημα (δύο γειτονικά άστρα σε τροχιά το ένα γύρω από το άλλο) στο οποίο «στοιβάζονται» συνολικά 60 κατοικήσιμοι πλανήτες, 36 στο ένα άστρο και 24 στο άλλο. Σύμφωνα με τον Ρέιμοντ, θεωρητικώς τουλάχιστον, η ύπαρξη ενός τέτοιου συστήματος, το οποίο ο ίδιος χαρακτηρίζει «το απόλυτο ηλιακό σύστημα», είναι εφικτή.

Πάνω από 100 τα «σιντριβάνια» του Εγκέλαδου

Μετρήθηκαν και χαρτογραφήθηκαν τα γκέιζερ του παγωμένου δορυφόρου του Κρόνου

Πασαντίνα, Καλιφόρνια 

Το διαστημικό σκάφος Cassini από το 2004 εξερευνά το σύστημα του Κρόνου. Το 2005 το Cassini έφτασε στον Εγκέλαδο, ένα μικρό παγωμένο δορυφόρο του Κρόνου. Το Cassini ανακάλυψε ότι από το νότιο ημισφαίριο του δορυφόρου πίδακες υλικού ξεπηδούσαν με ορμή στο Διάστημα. Εκτοτε το Cassini συνέχισε να κάνει τακτικές επισκέψεις στον Εγκέλαδο αποκαλύπτοντας την παρουσία γκέιζερ που λειτουργούν με τρόπο παρόμοιο με τα γκέιζερ της Γης. Οι επιστήμονες της αποστολής του Cassini συγκέντρωσαν και ανέλυσαν όλα τα δεδομένα που έχει συλλέξει όλα αυτά τα χρόνια από τον Εγκέλαδο το Cassini. Εντόπισαν την ύπαρξη 101 γκέιζερ στο νότιο ημισφαίριο του δορυφόρου τα οποία και χαρτογράφησαν.

Το νερό

Η νέα μελέτη εκτός των άλλων επιβεβαιώνει τις υποψίες των ειδικών ότι βαθιά στο υπέδαφος του Εγκέλαδου υπάρχει νερό σε υγρή μορφή και μάλιστα έχει δημιουργηθεί μια μεγάλη υπόγεια θάλασσα. Το νερό όπως φαίνεται έχει βρει κάποιο τρόπο να ανεβαίνει στην επιφάνεια και να εκτοξεύεται στο Διάστημα μέσα από τα γκέιζερ.  Η παρουσία του νερού σε υγρή μορφή στον Εγκέλαδο έχει εξάψει το ενδιαφέρον των επιστημόνων για την πιθανότητα ύπαρξης ζωής εκεί. Για αυτό και έχει προταθεί η οργάνωση μιας νέας αποστολής στον Εγκέλαδο με στόχο την αναζήτηση ζωής. Η νέα μελέτη δημοσιεύεται στην επιθεώρηση «Astronomical Journal».

Δείτε σχετικά: Ζουμ στα γκέιζερ του Εγκέλαδου

Ο χάρτης των γκέιζερ του Εγκέλαδου. Οι επιστήμονες έχουν χωρίσει σε ζώνες το νότιο ημισφαίριο του δορυφόρου σε κάθε μια εκ των οποίων έχουν δώσει το όνομα μεγάλων πόλεων της Αιγύπτου και άλλων αραβικών χωρών.

«Αναζητήστε τα μολυσμένα ίχνη των εξωγήινων»

Νέα μέθοδο αναζήτησης προηγμένου πολιτισμού μακριά από τη Γη προτείνουν οι ειδικοί

O εντοπισμός συγκεκριμένων χημικών παραγόντων στην ατμόσφαιρα ενός πλανήτη μπορεί να μας αποκαλύψει την ύπαρξη εξωγήινων πολιτισμών

Μασαχουσέτη 

Μια νέα πρόταση στην προσπάθεια αναζήτησης εξωγήινης ζωής κάνουν επιστήμονες του Κέντρου Αστροφυσικής Harvard-Smithsonian. Μάλιστα η πρόταση αυτή δεν αφορά την αναζήτηση κάποιων απλών μορφών ζωής αλλά τον εντοπισμό ενός προηγμένου εξωγήινου πολιτισμού.

Οι χημικοί «προδότες»

Ηδη με τα υπάρχοντα επίγεια και διαστημικά τηλεσκόπια οι επιστήμονες μπορούν να συλλέγουν δεδομένα για τη σύσταση της ατμόσφαιρας των εξωπλανητών που εντοπίζονται στο Σύμπαν. Σε λίγα χρόνια θα λειτουργούν νέα ακόμη πιο ισχυρά τηλεσκόπια που θα μπορούν να συγκεντρώνουν και να αναλύουν ακόμη περισσότερα δεδομένα από τους εξωπλανήτες.

Οι ειδικοί του Harvard –Smithsonian υποστηρίζουν ότι θα πρέπει ανάμεσα στα άλλα οι αστρονόμοι να αναζητούν την παρουσία στην ατμόσφαιρα φθοροχλωρανθράκων μιας ομάδας χημικών οργανικών ενώσεων που είναι γνωστοί και ως χλωροφθοράνθρακες. Η παρουσία αυτών των ενώσεων συνδέεται με ανεπτυγμένο πολιτισμό. Οι φθοροχλωράνθρακες χρησιμοποιούνται ως ψυκτικά, ως διαλύτες αλλά και ως προωθητικά αέρια, τα γνωστά αεροζόλ. Η χρήση φθοροχλωράνθρακων δέχεται έντονη κριτική αφού έχει διαπιστωθεί ότι καταστρέφουν το στρώμα του όζοντος. Οι συγγραφείς της μελέτης αναφέρουν ότι η παρουσία φθοροχλωράνθρακων στην ατμόσφαιρα ενός πλανήτη είναι πολύ πιθανό να ταυτίζεται με την παρουσία ενός προηγμένου πολιτισμού.

Μπορεί να τους βρούμε αλλά να μην υπάρχουν πια!

Οι θιασώτες της θεωρίας σημειώνουν πάντως ότι λόγω της επικινδυνότητας των φθοροχλωράνθρακων κανονικά ένας προηγμένος αλλά… λογικός και με αίσθημα αυτοσυντήρησης πολιτισμός θα πρέπει να έχει φροντίσει και να μην τους χρησιμοποιεί αλλά και να καθαρίσει την ατμόσφαιρα του από αυτούς. Για αυτό όπως αναφέρουν αν εντοπισθεί σε ένα πλανήτη η παρουσία φθοροχλωράνθρακων και μάλιστα σε υψηλά επίπεδα αυτό μπορεί να σημαίνει ότι ο πολιτισμός που τους παρήγαγε δεν υπάρχει πλέον έχοντας καταστραφεί από τις αρνητικές επιπτώσεις της χρήσης τους.

Το λευκό alter ego μιας μαύρης τρύπας

Νέα εντυπωσιακή και ανατρεπτική θεωρία για την εξέλιξη των μελανών οπών

Σύμφωνα με τη νέα θεωρία οι μαύρες τρύπες μετατρέπονται κάποια στιγμή σε λευκές απελευθερώνοντας ύλη στο Διάστημα

Αρκέτρι, Φλωρεντία 

Είναι τα πλέον μυστηριώδη κοσμικά αντικείμενα. Οι μελανές οπές μαγνητίζουν την ύλη αλλά και το ενδιαφέρον των επιστημόνων. Μια νέα θεωρία κάνει την εμφάνιση της στην οποία οι επιστήμονες που την ανέπτυξαν υποστηρίζουν ότι κάποια στιγμή ο κύκλος της ζωής μιας μελανής οπής φτάνει στο τέλος της και τότε σε αυτό το τελικό στάδιο η μαύρη τρύπα μεταμορφώνεται και γίνεται… λευκή. 

Μαύρη ρουφήχτρα, λευκό «σιντριβάνι»

Τη νέα θεωρία ανέπτυξε ομάδα επιστημόνων με επικεφαλής τον Γκουίντο Ριζαλίτι του Αστεροσκοπείου Arcetri στην Ιταλία. Σύμφωνα με αυτή οι μελανές οπές που «ρουφάνε» την ύλη και δεν αφήνουν να δραπετεύσει από μέσα τους, ούτε καν το φως, όταν φτάνουν στο τέλος της ζωής τους… ασπρίζουν και έχουν αντίθετη συμπεριφορά. Σύμφωνα με τους εμπνευστές της θεωρίας οι λευκές τρύπες εκτοξεύουν στο Διάστημα την ύλη που έχουν απορροφήσει όταν ήταν μαύρες.

Οι ερευνητές βασίζουν τη θεωρία τους στις κβαντικές ιδιότητες της βαρύτητας και πιστεύουν ότι με τα όσα υποστηρίζουν ανοίγουν ένα νέο πεδίο διαλόγου και αναζήτησης στην επιστημονική κοινότητα για το αν η ύλη που καταλήγει σε μια μελανή οπή εξαφανίζεται μεν από την κοινή κοσμική θέα αλλά εξακολουθεί να υπάρχει φυλακισμένη εντός της μελανής οπής ή αν η ύλη μόλις εισέρχεται στην μαύρη τρύπα καταστρέφεται. Η νέα θεωρία δημοσιεύεται στην online έκδοση της επιθεώρησης «Nature».

Όταν οι "μαύρες τρύπες" θα εκραγούν

Σύμφωνα με μία νέα θεωρία οι μαύρες τρύπες θα μπορούσαν να πεθάνουν από την μετατροπή τους σε μια «άσπρη τρύπα», η οποία θεωρητικά συμπεριφέρεται με τον ακριβώς αντίθετο τρόπο από εκείνες.

Η θεωρία, όπως δημοσιεύτηκε πρώτα από το Nature.com , βασίζεται στη κβαντική θεωρία της βαρύτητας. Οι επιστήμονες πιστεύουν ότι αυτή η νέα έρευνα μπορεί να βοηθήσει να προσδιορίσουν τη μεγάλη συζήτηση για τις μαύρες τρύπες και για το αν καταστρέφουν τα πράγματα που «καταναλώνουν».

Σύμφωνα με τη θεωρία, μια «λευκή τρύπα» θα μπορούσε να αποβάλει με μία έκρηξη όλα όσα καταναλώνονται από μία μαύρη τρύπα.

Το Nature.com εξηγεί τη νέα θεωρία που αναφέρει ότι η μετάβαση από την μαύρη τρύπα σε λευκή τρύπα θα λάβει χώρα αμέσως μετά τον αρχικό σχηματισμό της μαύρης τρύπας, αλλά επειδή η βαρύτητα διαστέλλει το χρόνο,οι εξωτερικοί παρατηρητές θα δουν τη μαύρη τρύπα να διαρκεί δισεκατομμύρια ή τρισεκατομμύρια χρόνια ή και περισσότερο, ανάλογα με το μέγεθός της.

Αν οι συγγραφείς είναι σωστοί, μικροσκοπικές μαύρες τρύπες που σχηματίζονται κατά τη διάρκεια της πολύ πρώιμη ιστορία του Σύμπαντος θα είναι πλέον έτοιμες να σκάσουν μακριά σαν κροτίδες και θα μπορούν να ανιχνευθούν ως υψηλής ενέργειας ακτίνες ή άλλες ακτινοβολίες.

defencenet.gr

Ο εξωπλανήτης με το μεγαλύτερο έτος

Αστρονόμοι εντόπισαν έναν πλανήτη εκτός του Ηλιακού μας Συστήματος, ο  οποίος εκτελεί μία πλήρη περιφορά γύρω από το άστρο του κάθε 704 ημέρες, έχοντας τη μεγαλύτερη διάρκεια έτους που έχει καταγραφεί μέχρι σήμερα για εξωπλανήτη.

Οι περίοδοι περιφοράς στους περισσότερους από τους 1.800 εξωπλανήτες που βρεθεί είναι σημαντικά μικρότερες καθώς οι περισσότεροι από αυτούς βρίσκονται πολύ κοντά στο μητρικό τους άστρο, κάτι που σημαίνει πως κινούνται ταχύτερα έχοντας ταυτόχρονα μικρότερη διαδρομή να διανύσουν. Συγκριτικά, ο Κέπλερ 421b έχει λίγο μικρότερη περίοδο από τον Άρη, ο οποίος χρειάζεται 780 γήινες ημέρες για να συμπληρώσει ένα πλήρες έτος. Αντίθετα υπάρχουν εξωπλανήτες στους οποίους ένα έτος διαρκεί λιγότερο από μία ημέρα, όπως στην περίπτωση του Κέπλερ 70b ο οποίος γυρνάει γύρω από το άστρο του κάθε 6 ώρες.

Ο Κέπλερ 421b, όπως ονομάστηκε ο νέος εξωπλανήτης, έχει μέγεθος παρόμοιο με του Ουρανού και βρίσκεται σε τροχιά γύρω από ένα πορτοκαλί άστρο τύπου Κ, λίγο ψυχρότερου και θαμπότερου από το δικό μας Ήλιο. Βρίσκεται σε απόσταση περίπου 180 εκατομμυρίων χιλιομέτρων από το άστρο του, λίγο μακρύτερα δηλαδή σε σύγκριση με την απόσταση Γης-Ήλιου. Εξαιτίας της μεγαλύτερης απόστασης και της μικρότερης ακτινοβολίας του άστρου, η μέση θερμοκρασία στον Κέπλερ 421b είναι της τάξεως των -90ο C.

Όπως υποδεικνύει και το όνομά του, ο πλανήτης ανακαλύφθηκε από το διαστημικό τηλεσκόπιο Κέπλερ, το οποίο στα τέσσερα χρόνια της λειτουργίας του κατάφερε να παρατηρήσει δύο «περάσματα» του πλανήτη μπροστά από το άστρο του.

«Το να βρούμε τον Κέπλερ 421b ήταν μεγάλη τύχη», εξηγεί ο Ντέιβιντ Κίπινγκ, ερευνητής του κέντρου Αστροφυσικής Χάρβαρντ-Σμιθσόνιαν, o οποίος συμμετείχε στην έρευνα που δημοσιεύεται στο επιστημονικό περιοδικό the Astrophysical Journal. «Όσο πιο μακριά είναι ο πλανήτης από το άστρο του, τόσο λιγότερο πιθανό είναι να το δούμε να περνάει μπροστά από αυτό. Πρέπει να ευθυγραμμίζεται τέλεια», εξήγησε.

Ο πλανήτης σύμφωνα με τους ειδικούς βρίσκεται μετά τη νοητή «γραμμή του χιονιού», η οποία χωρίζει τους βραχώδεις με τους αέριους πλανήτες. Μετά τη γραμμή αυτή, το νερό παγώνει σχηματίζοντας παγωμένους κόκκους οι οποίοι συνενώνονται μεταξύ τους σχηματίζοντας τον παγωμένο πυρήνα που πιστεύεται πως βρίσκεται στο κέντρο των αέριων πλανητών.

Η δυνατότητα εύρεσης πλανητών σε μεγαλύτερες τροχιές είναι πολύ σημαντική για την έρευνα  αφού με τον τρόπο αυτό μπορούν να ελεγχθούν ευρύτερα οι θεωρίες σχετικά με το σχηματισμό των πλανητών και των ηλιακών συστημάτων.

naftemporiki.gr

Η Γη γλύτωσε την «Αποκάλυψη» από ηλιακή καταιγίδα το 2012!

Η Γη γλύτωσε παρατρίχα μια σοβαρή καταστροφή το 2012, όταν μια τεράστια ηλιακή «καταιγίδα» πέρασε ξυστά από τον πλανήτη μας, όπως αποκάλυψαν τώρα οι επιστήμονες. Αν είχε «χτυπήσει» τη Γη, η ζωή δεν θα ήταν πια αυτή που ξέρουμε και ο ανθρώπινος πολιτισμός θα είχε γυρίσει στον 18ο αιώνα, σύμφωνα με τις εκτιμήσεις επιστημόνων της NASA.

Στις 23 Ιουλίου 2012, ο Ήλιος, μετά από μία εκτίναξη στεμματικής μάζας, έστειλε προς την κατεύθυνση του πλανήτη μας μια πανίσχυρη μαγνητική «καταιγίδα», με ταχύτητα 3.000 χιλιομέτρων το δευτερόλεπτο, η οποία στο «τσακ» δεν βρήκε τον στόχο της. Η NASA ανακοίνωσε, σύμφωνα με το Γαλλικό Πρακτορείο και τη βρετανική «Ντέιλι Μέιλ», ότι επρόκειτο για την ισχυρότερη ηλιακή καταιγίδα των τελευταίων 150 ετών και είχε τη δυνατότητα να «ταρακουνήσει» για τα καλά τον σύγχρονο πολιτισμό. Στην πραγματικότητα επρόκειτο για δύο διαδοχικές εκτινάξεις στεμματικής μάζας με χρονική απόσταση μόλις δέκα έως 15 λεπτών, με αποτέλεσμα το φαινόμενο να έχει ασυνήθιστη συνδυασμένη ένταση.

«Αν η ηλιακή έκρηξη είχε συμβεί μόνο μια εβδομάδα νωρίτερα, η Γη θα είχε βρεθεί ακριβώς στη γραμμή του πυρός», δήλωσε ο καθηγητής ατμοσφαιρικής και διαστημικής φυσικής του Πανεπιστημίου του Κολοράντο Ντάνιελ Μπέικερ. Ελάχιστοι κάτοικοι της Γης πήραν τότε είδηση τι συνέβη – ή τι θα μπορούσε να είχε συμβεί.

Η «καταιγίδα» έπληξε τη διαστημοσυσκευή STEREO-A, το ηλιακό παρατηρητήριο της NASA. Στη συνέχεια, οι επιστήμονες ανέλυσαν τα δεδομένα που εστάλησαν στη Γη και συμπέραναν ότι, αν ο πλανήτης μας είχε «χτυπηθεί» τότε, θα επρόκειτο για το χειρότερο συμβάν από την ηλιακή καταιγίδα του 1859 (γνωστή και ως «συμβάν Κάρινγκτον»), όταν το σέλας που είχε προκληθεί, ήταν ορατό νότια μέχρι την Ταϊτή στον Ειρηνικό, ενώ το «διαδίκτυο» της Βικτωριανής εποχής, το τηλεγραφικό δίκτυο, είχε βγει εκτός λειτουργίας. Το συμβάν του 2012 ήταν επίσης διπλάσιας έντασης από αυτήν που έπληξε το Κεμπέκ του Καναδά το 1989, προκαλώντας καθολικό «μπλακ-άουτ».

«Είμαι πεπεισμένος περισσότερο από ποτέ ότι η Γη και οι κάτοικοί της ήσαν απίστευτα τυχεροί, όταν συνέβη η ηλιακή έκρηξη του 2012», δήλωσε ο Ντάνιελ Μπέικερ. «Αν είχαμε χτυπηθεί, ακόμη θα μαζεύαμε τα κομμάτια», πρόσθεσε και προειδοποίησε ότι η ανθρωπότητα πρέπει να προετοιμαστεί καλύτερα για ένα τέτοιο ενδεχόμενο.

Μία μελέτη της Εθνικής Ακαδημίας Επιστημών των ΗΠΑ εκτίμησε πρόσφατα ότι μια «καταιγίδα» ανάλογη εκείνης του 1859 θα είχε κοστίσει πάνω από δύο τρισεκατομμύρια δολάρια στην παγκόσμια οικονομία (20 φορές περισσότερα από τις ζημιές του τυφώνα «Κατρίνα») και θα είχε προκαλέσει εκτεταμένες καταστροφές σε κάθε είδους υποδομές και υπηρεσίες, που θα χρειάζονταν πολλά χρόνια για να αποκατασταθούν. Μια τέτοια ηλιακή καταιγίδα μπορεί να επιφέρει εκτεταμένες και όχι εύκολα αποκαταστάσιμες διακοπές του ηλεκτρικού ρεύματος (βγαίνουν εκτός λειτουργίας οι μετασχηματιστές των ηλεκτρικών δικτύων), κατάρρευση ζωτικών συστημάτων επικοινωνιών και GPS, ζημιές στα συστήματα ύδρευσης – αποχέτευσης (που βασίζονται συνήθως σε ηλεκτρικές αντλίες), διάφορα επικίνδυνα προβλήματα ασφάλειας κ.α.

Η ηλιακή δραστηριότητα, που επηρεάζει καθοριστικά τον διαστημικό καιρό, είναι ένα σύνθετο φαινόμενο. Περιλαμβάνει τις ηλιακές εκλάμψεις (που στέλνουν ακτίνες-Χ και ισχυρή υπεριώδη ακτινοβολία στη Γη), την εκτόξευση τεράστιων ποσοτήτων φορτισμένων ηλιακών σωματιδίων, ηλεκτρονίων και πρωτονίων (που κάνουν ζημιά στα ηλεκτρονικά συστήματα των δορυφόρων), καθώς και τις εκτινάξεις στεμματικής μάζας, οι οποίες στέλνουν προς τον πλανήτη μας δισεκατομμύρια τόνους μαγνητισμένου νέφους ηλιακού πλάσματος, που πέφτουν πάνω στην «ασπίδα» του γήινου μαγνητικού πεδίου (συνήθως προκαλούν απλώς το θεαματικό σέλας στους πόλους, αλλά ένα απευθείας μαζικό χτύπημα θα ήταν καταστροφικό).

Υπάρχει πιθανότητα 12% μια σούπερ ηλιακή «καταιγίδα» να χτυπήσει τη Γη μέσα στην επόμενη δεκαετία, σύμφωνα με τον φυσικό Πιτ Ράιλι, ο οποίος έκανε τη σχετική δημοσίευση στο περιοδικό για θέματα διαστημικού καιρού «Space Weather». Η εκτίμηση αυτή βασίζεται σε στατιστική ανάλυση των στοιχείων για τις ηλιακές καταιγίδες κατά τα τελευταία 50 χρόνια.

"Το σύμπαν είναι 400% πιο φωτεινό από όσο νομίζαμε και δεν ξέρουμε γιατί"

Υπάρχει 400% περισσότερο φως στο διαγαλαξιακό διάστημα από όσο θα μπορούσαν να παραγάγουν οι γνωστές πηγές του, υποστηρίζει νέα μελέτη. Οι ειδικοί υποθέτουν ότι η αιτία είναι μία άγνωστη μέχρι σήμερα πηγή, χωρίς να αποκλείουν τη σκοτεινή ενέργεια.

Υπάρχει, γενικά, η πεποίθηση ότι το σύμπαν μας είναι ένα σκοτεινό μέρος. Αυτή πηγάζει, κυρίως, από το γεγονός ότι οι σκέψεις για το διάστημα γεννιούνται, συνήθως, κάποιο βράδυ, όταν γυρνάμε το κεφάλι προς τα αστέρια, και τα βλέπουμε "καρφιτσωμένα" σε ένα κατάμαυρο φόντο.

Στην πραγματικότητα, πάντως, το διάστημα δεν είναι δα και λίγο φωτισμένο. Το φως από δισεκατομμύρια άστρα φωτίζει τους αμέτρητους γαλαξίες του, και ακόμα και το διαγαλαξιακό διάστημα, αν και τείνει - ελλείψει αστέρων - να είναι αρκετά σκοτεινότερο, έχει ένα ανάλαφρο φως.

Αυτός ο φυσικός φωτισμός, στο διάστημα μεταξύ των γαλαξιών, οφείλεται στη μοριακή διέγερση του αέριου υδρογόνου από υπεριώδη φωτόνια, των οποίων οι κύριες πηγές είναι δύο: οι θερμοί νεαροί αστέρες και τα κβάζαρ (απλοϊκά, υπερμεγέθεις μαύρες τρύπες, σε ενεργούς γαλαξιακούς πυρήνες).

"Βλέπουμε 400% περισσότερο φως από όσο θα έπρεπε"

Τώρα, όμως, νέα μελέτη, που δημοσιεύθηκε στο The Astrophysical Journal Letters, υποστηρίζει ότι το φως στον διαγαλαξιακό χώρο είναι πολύ περισσότερο από όσο μπορεί να οφείλεται στα φωτόνια που προέρχονται απόόλες τις γνωστές σε εμάς πηγές τους. Για την ακρίβεια, 400% περισσότερο!

Πρόκειται για τη δουλειά ερευνητών από το Ίδρυμα για την Επιστήμη Carnegie, οι οποίοι κατέληξαν στο παραπάνω συμπέρασμα, χρησιμοποιώντας προσομοιώσεις σε υπέρ-υπολογιστές και τα δεδομένα από τον Φασματογράφο της Κοσμικής Προέλευσης του Διαστημικού Τηλεσκοπίου Hubble.

Αριστερά, το υδρογόνο στο διαγαλαξιακό διάστημα όπως θα έπρεπε να είναι με βάση τα μοντέλα. Δεξιά, αυτό που βλέπουν τα όργανα.*

Ειδικότερα, όπως αναφέρουν στη μελέτη τους, ακόμα και υπολογίζοντας τα φωτόνια από όλα τα κβάζαρ καιόλους τους θερμούς νέους αστέρες, δεν μπορούμε να φτάσουμε στο συνολικό παρατηρούμενο από τον Φασματογράφο φως, με βάση τις τελευταίες παρατηρήσεις του.

Με λίγα λόγια, για το φως που βλέπουν τα όργανά μας, στο διαγαλαξιακό διάστημα, δεν αρκούν τα φωτόνια που υπολογίζουμε ότι φτάνουν εκεί. Επομένως, είτε "οι πηγές φωτονίων παράγουν πολύ περισσότερα από όσα νομίζαμε" είτε υπάρχει και κάποια άλλη πηγή, άγνωστη έως σήμερα.

“Είναι σαν να είμαστε σε ένα ολόφωτο δωμάτιο, αλλά κοιτάμε γύρω μας και βλέπουμε μόνο μερικές λάμπες των 40 watt”, δήλωσε, σχετικά, η Juna Kollmeier, επικεφαλής συγγραφέας της μελέτης, σε δελτίο τύπου, κάνοντας έναν επιτυχημένο παραλληλισμό.

"Τουλάχιστον ένα πράγμα που νομίζαμε ότι ξέραμε για το σύμπαν, είναι λάθος"

Το πιο περίεργο είναι ότι η ασυμφωνία μεταξύ υπολογισμών και παρατηρούμενου φωτός, υπάρχει μόνο στο διάστημα ανάμεσα στους πιο κοντινούς γαλαξίες. Στο διαγαλαξιακό διάστημα που βρίσκεται δισεκατομμύρια έτη φωτός μακριά, οι παρατηρήσεις συμφωνούν με τους υπολογισμούς.

Από που προέρχεται, λοιπόν, όλο αυτό το επιπλέον φως, και γιατί υπάρχει απόκλιση μεταξύ του μακρινού και του κοντινότερου σύμπαντος; Προς το παρόν, οι αστρονόμοι, πραγματικά, δεν ξέρουν. Μία υπόθεση, πάντως, είναι ότι η άγνωστη πηγή φωτονίων είναι η σκοτεινή ύλη σε αποσύνθεση.

Είτε οφείλεται η σκοτεινή ύλη είτε οι γνωστές πηγές, το σίγουρο είναι ότι υπάρχει εξτρά φως. "Το σπουδαίο με την απόκλιση της τάξης του 400% είναι ότι είναι τόσο μεγάλη που ξέρεις ότι κάτι πραγματικά είναι λάθος", είπε ο David Weinber, εκ των συγγραφέων της μελέτης.

Και κατέληξε, στο ίδο δελτίο τύπου, σε μία εντυπωσιακή και γενναία παραδοχή: "Ακόμα δεν ξέρουμε τι ακριβώς [σ.σ. είναι το λάθος], αλλά, τουλάχιστον, ένα πράγμα που νομίζαμε ότι ξέραμε για το σύγχρονο σύμπαν, δεν είναι αλήθεια". Μένει να δούμε αν έχει δίκαιο.

*Credit: Ben Oppenheimer/Juna Kollmeier

Το διαβάσαμε στο: http://www.pathfinder.gr/stories/3767968

Οι ωκεανοί και η… εξωγήινη ζωή

Η ύπαρξη ωκεανών είναι ζωτικής σημασίας για την εξέλιξη της ζωής όπως τη γνωρίζουμε στη Γη σε άλλους πλανήτες.

Προσομοιώσεις σε υπολογιστή γύρω από έναν εξωγήινο κόσμο, παρόμοιο με της Γης αποκάλυψαν το ζωτικό ρόλο που διαδραματίζουν οι ωκεανοί στην ισορροπία του κλίματος.

Οι επιστήμονες ανακάλυψαν, ότι χωρίς μεγάλες εκτάσεις νερού στην επιφάνεια ενός πλανήτη, οι εποχιακές αυξήσεις της θερμοκρασίας θα ήταν πολύ γρήγορες και ο καιρός πολύ ακραίος για να προσφέρει ένα άνετο «σπίτι», που θα μπορούσε να φιλοξενήσει ζωή.

«Ο αριθμός των πλανητών που ανακαλύπτονται έξω από το ηλιακό μας σύστημα αυξάνεται δραματικά. Γνωρίζουμε ότι πολλοί πλανήτες είναι απολύτως μη κατοικήσιμοι, καθώς βρίσκονται είτε πολύ μακριά, ή πολύ κοντά στον ήλιο τους. Η “κατοικήσιμη ζώνη” σε έναν πλανήτη εξαρτάται από την απόσταση του από τον ήλιο και τις θερμοκρασίες στις οποίες θα μπορούσε να υπάρξει νερό σε υγρή μορφή. Μέχρι τώρα, τα περισσότερα επιστημονικά μοντέλα παραγνώριζαν την επίδραση των ωκεανών στο κλίμα» ανέφερε στη Daily Mail ο καθηγητής του τμήματος Μαθηματικών του πανεπιστημίου East Anglia, David Stevens.

«Οι ωκεανοί έχουν μια τεράστια ικανότητα να ελέγχουν το κλίμα, καθώς επιτρέπουν στην επιφανειακή θερμοκρασία να ανταποκρίνεται πολύ αργά στις εποχιακές αλλαγές της ηλιακής θέρμανσης. Επιπλέον, διασφαλίζουν ότι οι εναλλαγές της θερμοκρασίας σε ένα πλανήτη διατηρούνται σε ανεκτά επίπεδα» πρόσθεσε ο ίδιος.

Η προσθήκη του παράγοντα «ωκεανός» στα κλιματικά μοντέλα είναι ζωτικής σημασίας για να μάθουμε αν ένας πλανήτης θα μπορούσε να αναπτύξει και να διατηρήσει τη ζωή.

Τα συμπεράσματα της έρευνας δημοσιεύτηκαν στο επιστημονικό περιοδικό Astrobiology.

Η απάντηση στο μυστήριο της σκοτεινής πλευράς του φεγγαριού

Οι διαφορές ανάμεσα στις όψεις των δύο πλευρών του φεγγαριού, εκείνη που βλέπουμε και εκείνη που παραμένει κρυφή, οφείλεται στον τρόπο γέννησής του και τις υψηλές θερμοκρασίες της πρώιμης Γης, υποστηρίζει πρόσφατη μελέτη. Η νέα θεωρία επιχειρεί να εξηγήσει τον λόγο που οι κρατήρες στη σκοτεινή πλευρά της Σελήνης είναι πολύ περισσότεροι.

Το φωτεινότερο αντικείμενο στον νυχτερινό ουρανό μας, το φεγγάρι, αποτελεί, από την πρώτη στιγμή της ανθρώπινης παρουσίας στη Γη, αφορμή για μύθους, έμπνευση για καλλιτεχνήματα, ή απλά ένα υπέροχο θέαμα για να χαζέψει κανείς τα βράδια.

Για τους φανατικούς των επιστημών του διαστήματος, αποτελεί και μία πρώτης τάξεως ευκαιρία, για να μελετήσουν ένα ουράνιο σώμα άλλο από τη Γη. Γιατί μπορεί να γεννήθηκε από τον πλανήτη μας, αλλά δεν παύει από το να είναι, σήμερα, ξεχωριστό.

Αμέτρητοι φακοί τηλεσκοπίων έχουν στραφεί προς το μέρος του, στο πέρασμα των αιώνων, λοιπόν. Όλοι, όμως, αντικρίζουν την ίδια εικόνα, την πλευρά του που βλέπει προς τη Γη, αφού το φεγγάρι είναι "παλλιροϊκά κλειδωμένο" με τον πλανήτη μας.

Οι δύο διαφορές μεταξύ "σκοτεινής" και κοντινής πλευράς του φεγγαριού

Το φαινόμενο που ονομάζουμε "παλλιροϊκό κλείδωμα" ή σύγχρονη περιστροφή, έχει ως αποτέλεσμα το φεγγάρι να μας δείχνει πάντα την ίδια πλευρά του, επειδή ο χρόνος περιστροφής του γύρω από τη Γη (29,5 μέρες) και γύρω από τον εαυτό του (27,3 μέρες) εξισώνεται.

Έτσι, η μεριά του που κοιτάζει προς την αντίθετη κατεύθυνση από εμάς, παρέμενε άγνωστη μέχρι και πριν από μισό αιώνα, όταν οι Σοβιετικοί έστειλαν το Luna 3, το οποίο φωτογράφισε, για πρώτη φορά, τη "σκοτεινή πλευρά του φεγγαριού".

Από τότε, έχουμε καταφέρει να εξασφαλίσουμε και άλλες εικόνες της, αλλά από εκείνη την πρώτη φωτογραφία, δύο πράγματα έκαναν εντύπωση στους ειδικούς: η σκοτεινή πλευρά έχει (α) περισσότερους κρατήρες και (β) καθόλου σεληνιακές θάλασσες.

Αριστερά, η κοντινή πλευρά του φεγγαριού. Δεξιά, η μακρινή πλευρά του.

Οι δύο παρατηρήσεις προβλημάτισαν τους επιστήμονες, οι οποίοι χρειάστηκαν, σχετικά, μεγάλο χρονικό διάστημα για να καταλήξουν σε μία θεωρία. Κατ' αυτή, η εξωτερική πλευρά του δορυφόρου μας έχει πιο πολλούς κρατήρες, επειδή δέχεται περισσότερα χτυπήματα από αστεροειδείς.

Η υπόθεση ακούγεται σωστή, αφού, όντως, η λογική λέει ότι η κοντινή πλευρά είναι πιο δύσκολο να "βομβαρδιστεί" από αντικείμενα, προστατευμένη από τη Γη. Τελικά, η εικασία αποδεικνύεται λανθασμένη! Τα πάντα έχουν, μάλλον, να κάνουν με τον τρόπο γέννησης της Σελήνης.

Όπως είδαμε πρόσφατα και αναφέραμε παραπάνω, το φεγγάρι δημιουργήθηκε όταν η Γη συγκρούστηκε με ένα ουράνιο σώμα (τη Θεία) στο μέγεθος του Άρη, πριν από κάτι περισσότερο από 4 δισεκατομμύρια χρόνια, εκτοξεύοντας το υλικό που σχημάτισε τη Σελήνη, στο διάστημα.

Νέα μελέτη προτείνει νέα θεωρία ως την εξήγηση των διαφορών

Τώρα, νέα μελέτη συνδέει αυτό το γεγονός με τον αριθμό των κρατήρων και θαλασσών στις δύο πλευρές του φεγγαριού. Συγκεκριμένα, οι Jason Wright, Stein Sigurdsson και Arpita Roy (επικεφαλής συγγραφέας) υποστηρίζουν ότι οι διαφορές οφείλονται στη θερμότητα της πρώιμης Γης.

Ειδικότερα, την εποχή που ο πλανήτης μας συγκρούστηκε με τη Θεία υπολογίζεται ότι είχε θερμοκρασία πάνω από 2400 βαθμούς Κελσίου - ήταν, ουσιαστικά, μία μπάλα από μάγμα. Οπότε, το νεογέννητο φεγγάρι δεχόταν πολύ μεγάλη ζέστη.

Σύμφωνα, λοιπόν, με μοντέλο που έφτιαξαν οι ανωτέρω ερευνητές, στα πλαίσια της μελέτης τους, αυτή η θερμότητα ήταν ικανή να κρατά το φεγγάρι σε ημιρευστή κατάσταση. Και, αφού το φεγγάρι ήταν από τότε "παλλιροϊκά κλειδωμένο" με τη Γη, η μακρινή του πλευρά κρύωσε και σταθεροποιήθηκε νωρίτερα.

H σύγκρουση Γης και Θείας έγινε μία εποχή που ο πλανήτης μας "κόχλαζε" και αυτό επηρέασε το φεγγάρι, λέει η μελέτη

Το αποτέλεσμα ήταν, πάντα κατά τη νέα μελέτη, πολλοί αστεροειδείς και κομήτες που συγκρούονταν με την κοντινή πλευρά του - αυτή που βλέπουμε - να βυθίζονται μέσα σε ωκεανούς από μάγμα, τις σημερινές σεληνιακές θάλασσες, χωρίς να αφήνουν σημάδια στην επιφάνεια.

Την ίδια περίοδο, η σκοτεινή πλευρά γέμιζε κρατήρες, αφού από την επιφάνειά της έλειπε το υγρό στοιχείο που θα "κατάπινε" τους ιπτάμενους "εισβολείς". Η θεωρία που προτείνουν οι τρεις ερευνητές, εξηγεί και τη χημική διαφορά των δύο πλευρών, σύμφωνα με τα στοιχεία που επικαλούνται.

Και κάπως έτσι, φτάσαμε στη σημερινή εικόνα του δορυφόρου μας. Ένα ακόμα κομμάτι στο παζλ της δημιουργίας και της εμφάνισης του φεγγαριού, αν η νέα θεωρία αποδειχθεί, μπαίνει στη θέση του. Ακόμα κι έτσι, το σίγουρο είναι ότι η Σελήνη θα παραμένει, πάντα, μυστηριώδης και σαγηνευτική.

Είναι, μάλλον, που βρίσκεται τόσο κοντά, αλλά και τόσο μακριά, ταυτόχρονα. Τόσο οικεία, αλλά και τόσο ξένη, όσο χρειάζεται για να μας κρατά μαγευτικά κλειδωμένους μαζί της, όπως είναι και αυτή κλειδωμένη με το σπίτι μας.

ΝΑSΑ: «Σε είκοσι χρόνια θα ανακαλύψουμε ότι δεν είμαστε μόνοι - Θέμα χρόνου να εντοπίσουμε εξωγήινους»

Μέσα στα επόμενα είκοσι χρόνια οι άνθρωποι θα ανακαλύψουν πως δεν είναι μόνοι..., υποστηρίζουν αξιωματούχοι της ΝΑSΑ, ξεκαθαρίζοντας πως, πλέον είναι θέμα χρόνου να εντοπίσουμε εξωγήινους.

Μιλώντας στα γραφεία της αμερικανικής διαστημικής υπηρεσίας στην Ουάσινγκτον, αξιωματούχοι της ΝΑSA εξήραν την σπουδαιότητα της προηγμένης τεχνολογίας στην έρευνα για τον εντοπισμό εξωγήινης ζωής - ειδικότερα των τηλεσκοπίων- και,παράλληλα, ανακοίνωσαν την εκτόξευση του δορυφόρου «Transiting Exoplanet Surveying Satellite», το 2017.

«Απλά φανταστείτε τη στιγμή,όταν θα ανακαλύψουμε εξωγήινους. Φανταστείτε τη στιγμή που οι άνθρωποι θα ξυπνήσουν ένα πρωί και θα πληροφορηθούν ότι δεν είναι μόνοι στον κόσμο»,υποστηρίζει ο Ματ Μάουντεν,διευθυντής του Ινστιτούτο «Space Telescope Science Institute» στη Βαλτιμόρη.

Το ινστιτούτο όπου εργάζεται ο Αμερικανός επιστήμονας έχει προγραμματίσει την εκτόξευση ενός τηλεσκόπιου,του «James Webb Space Telescope», το 2018.

«Δεν γνωρίζαμε πριν από πέντε χρόνια ότι το 10 με 20% των πλανητών θα έχουν το ίδιο μέγεθος με αυτό της Γης», προσθέτει ο Ματ Μάνουντεν επισημαίνοντας ότι,στην προσπάθεια της ανθρωπότητας να ανακαλύψει τον κόσμο, το μεγάλο όπλο είναι η προηγμένη τεχνολογία. 

«Σε είκοσι χρόνια από σήμερα, θα ανακαλύψουμε ότι δεν είμαστε μόνοι στο Σύμπαν» επεσήμανε ο αστρονόμος της NASA, Κέβιν Χαντ,υπογραμμίζοντας ότι, κατά την άποψή του, υπάρχει εξωγήινη ζωή στον δορυφόρο του Δία, "Ευρώπη".

Σύμφωνα με τους αξιωματούχους της NASA, η αμερικανική διαστημική υπηρεσία επικεντρώνει την έρευνά της στον εντοπσιμό εξωγήινης ζωής σε εξωηλιακούς πλανήτες.

Μυστηριώδεις ήχους από το βαθύ διάστημα εντόπισαν οι ερευνητές

• 
  Yahoo Celebrity - Πώς επηρεάζεται ο εγκέφαλος των αστροναυτών όταν πάνε στο διάστημα

Έκπληκτοι οι ερευνητές από το ραδιοτηλεσκόπιο Αρεσίμπο στο Πουέρτο Ρίκο ανακοίνωσαν ότι...

 έλαβαν μία σειρά από μυστηριώδη σήματα αγνώστου προελεύσεως από το βαθύ διάστημα.

Οπως αναφέρουν οι ερευνητές, πρόκειται για διακεκομμένα σήματα ραδιοκυμάτων τα οποία προέρχονται πολύ πιο μακριά από τον γαλαξία
μας.

Το πρώτο ραδιοτηλεσκόπιο που ανακάλυψε αυτούς τους περίεργους παλμούς ήταν το Parkes στην κεντρική Νέα Νότια Ουαλία της Αυστραλίας, ωστόσο οι ερευνητές είχαν αγνοήσει τότε αυτά τα σήματα, καθώς επρόκειτο για μεμονωμένο περιστατικό.

Τώρα όμως η διεθνής ομάδα των αστρονόμων που παρακολουθεί το διάσημο τηλεσκόπιο στο Πουέρτο Ρίκο εντόπισε παρόμοια διαγαλαξιακά ραδιοκύματα, επιβεβαιώνοντας τις προηγούμενες παρατηρήσεις και δημιουργώντας απορίες στους ερευνητές.

Οπως αναφέρει η επικεφαλής της ερευνητικής ομάδας, Βικτόρια Κάσπι: «Το αποτέλεσμα της έρευνάς μας είναι σημαντικό διότι εξαλείφει κάθε αμφιβολία σχετικά με την κοσμική προέλευση των ραδιοκυμάτων. Τα ραδιοκύματα φαίνεται σύμφωνα με όλες τις ενδείξεις ότι προέρχονται
έξω από το γαλαξία μας, μια προοπτική οπωσδήποτε συναρπαστική»

Από πού προέρχονται όμως τελικά αυτά τα σήματα; Συμφωνα με τους αστρονόμους, οι πιθανές απαντήσεις στο ερώτημα, είναι είτε ήχοι από την εξάτμιση μαύρων τρυπών, είτε από τη συγχώνευση άστρων νετρονίων ή από τις εκρήξεις που προκαλούνται από τα μάγναστρα.

Πιστεύω ότι θα ζήσω την κατάκτηση του Αρη

Ο άνθρωπος που κάθεται απέναντί μου έχει ταξιδέψει στο Διάστημα. Δρ Σκοτ Παραζίνσκι, το όνομά του, ετών 53, βετεράνος αστροναύτης της ΝΑSΑ και γιατρός. Πέντε αποστολές με το διαστημικό λεωφορείο στο ενεργητικό του καθώς επίσης επτά διαστημικοί περίπατοι (space walks). Από πού ν’ αρχίσω; Δοκιμάζω με την έσχατη πρόταση του μυθιστορήματος «2001: Η Οδύσσεια του Διαστήματος», του Αρθουρ Κλαρκ: «Θεέ μου, είναι γεμάτο αστέρια», λέει ο αστροναύτης Φρανκ Μπόουμαν ατενίζοντας την απεραντοσύνη του Σύμπαντος.

«Λοιπόν, είναι "γεμάτο αστέρια" εκεί πάνω;» ακούω τον εαυτό μου να λέει και συνειδητοποιώ ότι είναι μια μάλλον ηλίθια ερώτηση αλλά είναι πολύ αργά. Ο Σκοτ Παραζίνσκι είναι γεμάτος κατανόηση όμως - άμεσος, χαμογελαστός, προσιτός, ένας απλός άνθρωπος (που όμως έχει πάει στο Διάστημα). «Ω, ναι, είναι γεμάτο αστέρια», αποκρίνεται. «Ο Καρλ Σαγκάν είχε γράψει για δισεκατομμύρια άστρα. Εγώ λέω, τρισεκατομμύρια. Οταν βρίσκεσαι εκεί πάνω, εκεί έξω, δεν υπάρχει ατμόσφαιρα που να αλλοιώνει αυτό που βλέπεις. Τα άστρα δεν τρεμουλιάζουν, όπως όταν τα κοιτάζεις από τη γήινη επιφάνεια. Κι όταν το μάτι σου συνηθίσει στο σκοτάδι, αρχίζεις και βλέπεις τα πάντα, κυρίως τους άπειρους γαλαξίες. Ολα αυτά τα γιγαντιαία γαλακτοειδή, νηματοειδή συμπλέγματα. Είναι μια τρομακτική, αδιανόητη ομορφιά».

Βιάζομαι να τον ρωτήσω για την εμπειρία του διαστημικού περιπάτου: να αιωρείσαι στο απόλυτο κενό του Σύμπαντος. «Θυμίζει λίγο την αίσθηση που έχεις όταν βρίσκεσαι κάτω από την επιφάνεια της θάλασσας. Αιωρείσαι ακόμα και μέσα στη στολή σου, τα πέλματά σου δεν έρχονται σε άμεση επαφή με τις σόλες των διαστημικών παπουτσιών. Την πρώτη φορά που βγαίνεις στο κενό, θες να φέρεις σε πέρας την αποστολή που έχεις αναλάβει. Στη δεύτερη και την τρίτη φορά είσαι πιο χαλαρωμένος και μπορείς όντως να εκτιμήσεις καλύτερα την ασύλληπτη αυτή εμπειρία. Είσαι πάντοτε απορροφημένος από όσα πρέπει να κάνεις βάσει της εκπαίδευσης που έλαβες και της αποστολής που έχεις αναλάβει. Επειτα όμως κοιτάς τη Γη και βλέπεις τα Ιμαλάια ή ξεχωρίζεις την Κύπρο και την Κρήτη – υπέροχες, θαυμαστές εικόνες. Είναι μια εμπειρία που σε σφραγίζει τόσο βαθιά ώστε, αναπόφευκτα, βρίσκεις χρόνο για να κοιτάξεις γύρω σου και να σκεφτείς πού βρίσκεσαι και τι σου συμβαίνει. Βεβαίως, το να σε στείλουν στο Διάστημα είναι μια πανάκριβη επιχείρηση. Κάθε λεπτό είναι πολύτιμο. Υπάρχουν όμως και κάποια κενά από τη μια δουλειά στην επόμενη. Επίσης, στο ξεκίνημα και στο τελείωμα της κάθε μέρας, όπως κάνει κι ένας άνθρωπος στη Γη, είσαι μόνος με τον εαυτό σου. Προσωπικά περνούσα ένα μισάωρο μπροστά στο παράθυρο, παρατηρώντας τα άστρα και τη Γη».

Απρόοπτα

Ο κ. Παραζίνσκι έχει περάσει συνολικά 1.019 ώρες (8 εβδομάδες) στο Διάστημα, περιλαμβανομένων 47 ωρών διαστημικών περιπάτων. Είναι ο αστροναύτης που έχει απομακρυνθεί από την τρύπα εξόδου του λεωφορείου περισσότερο από κάθε άλλον για να επισκευάσει ένα ηλιακό πάνελ στον Διαστημικό Σταθμό. «Είχα κάμποσα απρόοπτα», σχολιάζει γελώντας. «Στην τελευταία μου αποστολή έπρεπε να επιδιορθώσουμε αυτό το ηλιακό πάνελ και είχα όντως απομακρυνθεί από την έξοδο όσο κανένας προηγουμένως όντας βεβαίως συνδεδεμένος με το διαστημικό λεωφορείο με ένα λεπτό, ανθεκτικό μεταλλικό κορδόνι. Ηταν μια διαδρομή στο κενό περίπου σαράντα πέντε λεπτών για να πάω στο σημείο της βλάβης. Υπόψη, η ρεζέρβα στο οξυγόνο μας διαρκεί μισή ώρα από τη στιγμή που θα ανάψει η ένδειξη. Ωστόσο, ακόμα και σε τέτοιες στιγμές και καταστάσεις πρέπει να παρθούν κάποιες κρίσιμες αποφάσεις. Η ΝΑSΑ αποφάσισε τότε ότι αυτή η βλάβη ήταν σοβαρή και έπρεπε να φτιαχτεί παρά τους κινδύνους. Είναι ζωτικής σημασίας η ομαδική δουλειά, το κέντρο ελέγχου που παρακολουθεί κάθε σου κίνηση και μπορεί να σε προειδοποιήσει, οπότε υπάρχουν δικλίδες ασφαλείας».

Τώρα, που είναι βετεράνος, τον ρωτώ πόσο τον έχει αλλάξει αυτή η εμπειρία. «Οσοι έχουμε πάει στο Διάστημα, στον ένα ή τον άλλο βαθμό, επιστρέφουμε στη Γη με μια αφύπνιση απέναντι σε περιβαλλοντικά ζητήματα. Από εκεί ψηλά αντιλαμβάνεσαι με μοναδικό τρόπο πόσο εύθραυστη είναι η Γη. Βλέπουμε τη ρύπανση στη Σιβηρία και στους ωκεανούς. Βλέπεις ακόμα και τα πλοία, μικρές κουκκίδες που αφήνουν πίσω τους καφέ απόνερα. Το πιο άσχημο πράγμα από το Διάστημα είναι οι πόλεις. Μια τεράστια γκριζάδα, ενώ η φύση είναι κάτι απίστευτο. Ο αστροναύτης χαζεύει τη σκοτεινή απεραντοσύνη και τη μαγεία των αστεριών, αλλά πολύ συχνά αυτό που τον μαγνητίζει περισσότερο είναι ο υπέροχος μπλε πλανήτης».

Ερχόμενος φέτος στην Ελλάδα ένιωσα ότι επιστρέφω σπίτι μου

Ο Σκοτ Παραζίνσκι είχε αποφασίσει από τα πέντε του ότι θα γινόταν αστροναύτης. «Ο πατέρας μου εργαζόταν ως μηχανικός στο διαστημικό πρόγραμμα Απόλλων που θα έστελνε αστροναύτες στη Σελήνη. Το σπίτι ήταν γεμάτο εικόνες και αφίσες με πυραύλους και τα πρώτα μου διαβάσματα ήταν για τους πρωτοπόρους εξερευνητές: Κουστό, Μάλορι, Ιρβάιν, Χίλαρι, Γιούρι Γκαγκάριν, Τζον Γκλεν. Σκεφτόμουν ότι αυτό ήθελα: να γίνω εξερευνητής».

Αργότερα, ο πατέρας του ανέλαβε υπεύθυνος του διεθνούς μάρκετινγκ της Μπόινγκ κι έτσι η οικογένεια έζησε σε διάφορα μέρη ανά τον κόσμο - ανάμεσα σε αυτά και την Αθήνα, για τρία περίπου χρόνια, στα μέσα της δεκαετίας του ’70. Οπως μου είπε ο Σκοτ Παραζίνσκι, χάρη στην πρόσκληση του Linkage Network για την ομιλία του, την περασμένη Πέμπτη, στο κέντρο Πολιτισμού «Ελληνικός Κόσμος», ένιωσε ότι «επιστρέφει σπίτι του».

Ομως, εκτός από το Διάστημα, τον Σκοτ τον ενδιέφερε και η ιατρική. «Εγινα γιατρός για να προσφέρω αλλά και διότι κατάλαβα νωρίς ότι στη διαστημική εποχή θα πρέπει να έχουμε άριστη γνώση του πώς προσαρμόζεται ο ανθρώπινος οργανισμός σε συνθήκες ακραίες και εχθρικές όπως είναι το Διάστημα».

Ο Σκοτ Παραζίνσκι διετέλεσε προσωπικός γιατρός του διάσημου Τζον Γκλεν, όταν αυτός σε ηλικία 77 ετών ταξίδεψε ξανά στο Διάστημα (ο Γκλεν ήταν ο πρώτος Αμερικανός αστροναύτης που βρέθηκε σε τροχιά γύρω από τη Γη, το 1962). «Βετεράνος στην Αεροπορία των Πεζοναυτών, στον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο και την Κορέα, πέρα από ένα μικρό πρόβλημα ισορροπίας όταν γυρίσαμε, δεν είχε κανένα πρόβλημα», μου λέει.

Θυμάμαι τον Εντ Χάρις να υποδύεται τον Τζον Γκλεν στο επικό φιλμ «Κατάλληλοι άνθρωποι» (The Right Stuff, 1982) και τον ρωτάω πόσο επίπονη είναι η εκπαίδευση για να γίνει κάποιος αστροναύτης. «Σε υποβάλλουν σε κάθε τύπου ιατρική εξέταση. Η NASΑ θέλει οι άνθρωποι που θα προσλάβει, και για τους οποίους θα ξοδέψει εκατομμύρια δολάρια των φορολογούμενων για να τους εκπαιδεύσει, να παραμείνουν στο πρόγραμμα. Οπότε αν το παραμικρό δεν είναι εντάξει με τον οργανισμό σου, σε "κόβουν"». Μου περιγράφει ένα ειδικό τεστ στη συνέχεια που μου θυμίζει ακόμα περισσότερο την ταινία «Οι κατάλληλοι άνθρωποι»: «Λέγεται "προσωπική διάσωση": σε βάζουν σε ένα ερμητικά κλειστό κουτί, συνδέοντάς σε με ηλεκτρόδια, το οποίο υποτίθεται ότι ίσως χρειαστεί να μεταφέρει έναν αστροναύτη από ένα διαστημικό λεωφορείο σε ένα άλλο. Στην ουσία είναι τεστ για κλειστοφοβία», σχολιάζει βάζοντας τα γέλια. «Εμένα με πήρε ο ύπνος. Ετσι πέρασα το τεστ».

Λάτρεψα την πολυπολιτισμικότητα του Διαστημικού Σταθμού

Το 1961, χρονιά που γεννιόταν ο Σκοτ Παραζίνσκι, ο πρόεδρος Κένεντι έλεγε ότι «θα στείλουμε άνθρωπο στη Σελήνη και θα τον φέρουμε πίσω με ασφάλεια πριν από το πέρας της δεκαετίας. Και θα το κάνουμε όχι επειδή είναι εύκολο αλλά επειδή είναι δύσκολο». Ενα τέτοιο όραμα από τους πολιτικούς ηγέτες μοιάζει να απουσιάζει σήμερα. «Προσωπικά, παρατηρώντας πώς εξελίσσεται το διαστημικό πρόγραμμα, αισθάνομαι κάπως άβολα», λέει ο κ. Παραζίνσκι. «Είχαμε το πρόγραμμα με τα διαστημικά λεωφορεία σε πλήρη οργασμό, σε συνδυασμό με τις αποστολές στον Διαστημικό Σταθμό. Ηταν κάτι συναρπαστικό, μια μεγάλη πρόκληση. Πλέον τα προγράμματα αυτά εξαρτώνται οικονομικά σε μεγάλο βαθμό από ιδιώτες όπως η Blue Origin, η Sierra Nevada Corporation και άλλες εταιρείες. Ελπίζω ότι σύντομα η αμερικανική κυβέρνηση θα πάρει την απόφαση να στείλει επανδρωμένη αποστολή στον Αρη. Αυτός πλέον είναι ο απόλυτος στόχος της εξερεύνησης του ανθρώπου στο Διάστημα. Το πρόβλημα είναι ότι, όταν υπάρχουν διακρίσεις στη χρηματοδότηση, το πρώτο πράγμα που κόβεται είναι το Διάστημα», λέει γελώντας, προσθέτοντας όμως: «Θυμίζω ότι το πρόγραμμα “Απόλλων” με στόχο τη Σελήνη έφτασε στο απόγειό του σε εποχή μεγάλης κρίσης για την Αμερική, όταν ο πόλεμος του Βιετνάμ βρισκόταν στο αποκορύφωμά του».

Τον ρωτώ γιατί μετά το 1972 εγκαταλείψαμε τόσο εύκολα τη Σελήνη. «Οι αποστολές στη Σελήνη βασίστηκαν σε ένα μάλλον κοντόφθαλμο όραμα τελικά: να νικήσουμε τους Σοβιετικούς, να πάμε πρώτοι και να φυτέψουμε τη σημαία. Φτάσαμε εκεί αλλά, επιστημονικά μιλώντας, οι έρευνες που έγιναν ήταν πενιχρές. Ξέρουμε πολλά για τη Σελήνη, έχουμε όμως να μάθουμε πολύ περισσότερα. Η μεγάλη πρόκληση είναι να ξαναπάμε στη Σελήνη και να στήσουμε μεγάλα ραδιοτηλεσκόπια μέσα σε μεγάλους κρατήρες στην άλλη πλευρά της Σελήνης, όπου δεν θα παρεμβάλλεται κανένας θόρυβος από ραδιοκύματα από τη Γη. Ετσι θα μπορέσουμε ακόμα καλύτερα να μελετήσουμε την ίδια την αρχή του χρόνου, του σύμπαντος. Επίσης, αυτό θα είναι ένα γερό τεστ για την παραμονή μας στον Αρη: η αμμώδης επιφάνεια της Σελήνης, οι μηχανισμοί συντήρησης ζωής που θα χρειαστούν εκεί δεν διαφέρουν πάρα πολύ από όσα ισχύουν και για τον Αρη. Μια ολλανδική μη κερδοσκοπική εταιρεία μελετάει σοβαρά τον σχεδιασμό επανδρωμένης αποστολής άνευ επιστροφής (σ.σ.: το σχέδιο Mars One), ζητώντας εθελοντές απ’ όλο τον κόσμο. Αν δεν κάνω λάθος, υπάρχουν 80.000 αιτήσεις – από ανθρώπους που ξέρουν πως, αν επιλεγούν, δεν θα ξαναγυρίσουν στη Γη. Πάντως, με το υπάρχον, συμβατικό πυραυλικό σύστημα και υπολογίζοντας τις τροχιές της Γης και του Αρη γύρω από τον Ηλιο, ώστε να βρεθούν στο κοντινότερο δυνατό σημείο, μπορούμε να πάμε στον Αρη σε 7-9 μήνες. Παραμένουμε στην επιφάνειά του για μια πλήρη περιστροφή του Αρη γύρω από τον Ηλιο, που για εμάς ισοδυναμεί με δύο χρόνια περίπου, ώστε να βρεθούν ξανά Γη και Αρης σε παρόμοια θέση, ώστε να ξεκινήσει, αν είναι, η διαδικασία επιστροφής. Δεν είναι εύκολη υπόθεση, πιστεύω όμως ότι θα προλάβουμε να ζήσουμε αυτή την εμπειρία, να δούμε ανθρώπους στον πλανήτη Αρη. Και θέλω να πιστεύω ότι θα είναι μια κοινή προσπάθεια από τις ΗΠΑ, την Ευρώπη, τον Καναδά, τη Ρωσία, την Κίνα, την Ιαπωνία. Ενα από τα πράγματα που λάτρεψα στον Διαστημικό Σταθμό είναι αυτή η πολυπολιτισμικότητα που τον διακρίνει. Υπάρχουν φυσικά εντάσεις αλλά είναι ένα υπέροχο στοιχείο αυτή η μείξη».

Οι Κινέζοι προχωρούν

Στην αυγή του 21ου αιώνα, ποια είναι η φύση της «κούρσας του Διαστήματος»; «Δεν μπορώ να μιλήσω εκ μέρους της ΝΑSΑ, νομίζω όμως ότι οι Κινέζοι έχουν προχωρήσει πολύ στα διαστημικά τους προγράμματα και πιστεύω ότι σε λίγα χρόνια θα δούμε Κινέζους “taikonauts” -οι Αμερικανοί λεγόμαστε “αστροναύτες”, οι Ρώσοι “κοσμοναύτες”, οι Κινέζοι αυτοαποκαλούνται “taikonauts”- να προσσεληνώνονται και ίσως να τους δούμε να φτάνουν και μόνοι τους στον Αρη».

Ρωτάω τον Σκοτ αν του λείπει το Διάστημα. Καμία έκπληξη η απάντησή του: φυσικά και του λείπει. «Νομίζω ότι έτσι όπως εξελίσσονται τα ιδιωτικά ταξίδια στο Διάστημα, σύντομα θα κάνω άλλη μια βόλτα. Ξέρετε, τέλη της χρονιάς, η Virgin Galactic του Μπράνσον θα πετάξει με οκτώ επιβάτες. Θα είναι μια εμπειρία κοντινή σε αυτό που βιώνει και βλέπει ένας αστροναύτης. Εξαιρετικά ακριβή βέβαια: 250.000 δολάρια το ένα εισιτήριο. Σε 4-5 χρόνια εκτιμώ ότι θα μειωθεί γύρω στις 50.000». Αυτός είναι ο λεγόμενος «διαστημικός τουρισμός» που πράγματι κερδίζει συνεχώς έδαφος.

Για το τέλος, άφησα μια ερώτηση κινηματογραφικής φύσης: βλέπει ο Σκοτ Παραζίνσκι ταινίες επιστημονικής φαντασίας; Για ακόμη μία φορά, γελάει με την καρδιά του. «Ναι, πολύ», αποκρίνεται. «Απλώς μου είναι δύσκολο να χωνέψω αυτό που βλέπω. Γέλασα υστερικά με το “Αρμαγεδδών”. Αντίθετα, το “Gravity” είναι πολύ αληθοφανές αν και, από ένα σημείο κι έπειτα, γίνεται επιστημονική φαντασία. Βεβαίως, το αριστούργημα είναι το “2001: Η Οδύσσεια του Διαστήματος” του Στάνλεϊ Κιούμπρικ».

Σωστά: εκεί όπου ο αστροναύτης αναφωνεί, «Θεέ μου, είναι γεμάτο αστέρια».

Η συνάντηση

Συναντηθήκαμε στο Roof Garden του ξενοδοχείου «Μεγάλη Βρεταννία» αλλά δεν προλάβαμε να γευματίσουμε λόγω του πυκνού προγράμματος του δρος Σκοτ Παραζίνσκι. Μας κέρασε ωστόσο ένα ποτήρι κρασί η Linkage Network, εταιρεία συμβούλων επιχειρήσεων σε θέματα ηγεσίας διεθνώς, χάρη στην οποία ο βετεράνος αστροναύτης βρέθηκε στη χώρα μας, προκειμένου να δώσει διαδραστική ομιλία στο ΘΕΑΤΡΟΝ, Κέντρο Πολιτισμού «Ελληνικός Κόσμος» με τίτλο «Διάστημα: Η κορυφαία εμπειρία ηγεσίας». Η ομιλία δόθηκε την περασμένη Πέμπτη.

Oι σταθμοί του

1961
Γεννιέται στις 28 Ιουλίου, στο Λιτλ Ροκ του Αρκανσο.

1969
Παρακολουθεί από την τηλεόραση την προσελήνωση του Απόλλων 11, γεγονός που τον επηρεάζει βαθιά.

1973
Η οικογένειά του εγκαθίσταται στη δυτική Αφρική. «Ηταν ένας άλλος κόσμος. Τότε ανακάλυψα ότι τα πραγματικά μαθήματα έρχονται εκτός της σχολικής
αίθουσας».

1982
Συμμετέχει σε διαστημικές έρευνες ως φοιτητής της Ιατρικής στο Πανεπιστήμιο του Στάνφορντ.

1992
Γίνεται δεκτός από τη NASA για να εκπαιδευτεί ως αστροναύτης.

1994
Στις 3 Νοεμβρίου πραγματοποιεί την πρώτη του αποστολή στο Διάστημα (STS-66). Θα ακολουθήσουν άλλες τέσσερις έως το 2007. Συνολικά θα ταξιδέψει 17 εκατομμύρια μίλια.

2009
Στις 20 Μαΐου δοκιμάζει για δεύτερη φορά να σκαρφαλώσει στην κορυφή του Εβερεστ και τα καταφέρνει (8.848 υψόμετρο). Το 2008, όταν είχε δοκιμάσει για πρώτη φορά, αναγκάστηκε να εγκαταλείψει λόγω τραυματισμού στην πλάτη που τον οδήγησε στο χειρουργείο.

Παράξενα ραδιοκύματα ξενίζουν τους αστρονόμους

Διαρκούν λίγα χιλιοστά του δευτερολέπτου και φαίνεται να έρχονται πολύ πέρα από τον γαλαξία μας - Μερικοί κάνουν λόγο για «μηνύματα» από απόμακρους γαλαξίες, αλλά οι περισσότερο επιστήμονες αναζητούν κάποια φυσική εξήγηση

Τι ακριβώς είναι αυτά τα μακρινά πολύ σύντομης διάρκειας εκρηκτικά ραδιοσήματα που «έπιασε» το μεγαλύτερο ραδιοτηλεσκόπιο στον κόσμο, το Αρεσίμπο στο Πουέρτο Ρίκο, κανείς δεν ξέρει ακόμη. Μερικοί άρχισαν να κάνουν λόγο για «μηνύματα» από απόμακρους γαλαξίες, αλλά οι περισσότεροι -και πιο συνετοί- επιστήμονες αναζητούν κάποια φυσική εξήγηση, που όμως προς το παρόν τους διαφεύγει.

Πρόκειται για πολύ γρήγορους ραδιο-παλμούς, που διαρκούν λίγα χιλιοστά του δευτερολέπτου και φαίνεται να έρχονται πολύ πέρα από τον γαλαξία μας. Για πρώτη φορά κάτι παρόμοιο είχε εντοπίσει το ραδιοτηλεσκόπιο Παρκς της Αυστραλίας και τώρα επιβεβαιώνεται πολύ καλύτερα από το Αρεσίμπο, πείθοντας τους αστρονόμους πλέον ότι όντως έχουν να κάνουν με ένα φαινόμενο άγνωστο μέχρι σήμερα.

Οι ερευνητές, που έκαναν τη σχετική δημοσίευση στο περιοδικό αστροφυσικής «The Astrophysical Journal», με επικεφαλής την Λάουρα Σπίτλερ του γερμανικού Ινστιτούτου Ραδιοαστρονομίας Μαξ Πλανκ στη Βόννη, δήλωσαν ότι «η ανακάλυψή μας είναι σημαντική, επειδή εξαλείφει οποιαδήποτε αμφιβολία ότι αυτά τα ραδιοκύματα είναι όντως κοσμικής προέλευσης. Φαίνεται να έρχονται από πολύ μακριά, πέρα από τον γαλαξία μας - μία αληθινά συναρπαστική προοπτική».

Προς το παρόν, πάντως, η πηγή αυτών των ραδιοκυμάτων παραμένει ένα μεγάλο αίνιγμα. Οι πιθανές εξηγήσεις περιλαμβάνουν μαύρες τρύπες που εξαφανίζονται, συγχωνεύσεις άστρων νετρονίων (πάλσαρ), εκρήξεις από μάγναστρα (ένα είδος άστρων νετρονίων με πολύ ισχυρό μαγνητικό πεδίο) - ή μήπως σήματα από «κάποιους» εκεί έξω;

Σύμφωνα με τους υπολογισμούς των επιστημόνων, αυτά τα παράξενα ραδιοκύματα συμβαίνουν με ρυθμό 10.000 φορές τη μέρα σε όλο τον ουρανό της Γης. Ήδη και άλλα ραδιοτηλεσκόπια στρέφουν τα πιάτα' τους έτσι ώστε να μελετήσουν το φαινόμενο, με την ελπίδα να κάνουν περισσότερες ανακαλύψεις.

Ρομποτική κηπουρική για διαστημόπλοια και διαστημικούς σταθμούς

Τεχνολογία για ρομπότ τα οποία θα εργάζονται σε σταθμούς και σκάφη στο βαθύ Διάστημα, φροντίζοντας κήπους και καλλιεργώντας λαχανικά για τους αστροναύτες αναπτύσσουν φοιτητές του University of Colorado Boulder.

Καθώς οι αστροναύτες ταξιδεύουν σε όλο και πιο μακρινούς προορισμούς, θα εντείνεται όλο και περισσότερο η ανάγκη τα περιβάλλοντα στα οποία διαμένουν (σκάφη, σταθμοί) να είναι όλο και πιο αυτάρκη- κάτι που περιλαμβάνει την καλλιέργεια φρούτων και λαχανικών.

«Ελπίζουμε να μπορέσουμε να εκμεταλλευτούμε αυτά που αναπτύσσουν αυτοί και άλλοι φοιτητές και να τα χρησιμοποιήσουμε σε μελλοντικές διαστημικές αποστολές» αναφέρει η Τρέισι Γκιλ, technology strategy manager στο Διαστημικό Κέντρο Κένεντι. «Το συγκεκριμένο πρόγραμμα αποτελεί ευκαιρία συνεργασίας με ομάδες από πανεπιστήμια για να μας βοηθήσουν να αναπτύξουμε νέες ιδέες».

Η συμμετοχή του πανεπιστημίου στο eXploration HABitat (X-Hab) Academic Innovation Challenge τιτλοφορείται «Plants Anywhere: Plants Growing in Free Habitat Spaces» και, αντί για μία περιοχή η οποία θα χρησιμοποιείται μόνο για καλλιέργειες, επιδιώκει τον διαμοιρασμό των φυτών σε κάθε διαθέσιμο χώρο.

NASA/DANIEL CASPER

Οι φοιτητές επέδειξαν τη δουλειά τους στις 23 Ιουνίου στο Space Station Processing Facility του Διαστημικού Κέντρου Κένεντι. Στο επίκεντρό της βρίσκεται το DROΡPS (Distributed Remotely Operated Plant Production System). Πρόκειται για ένα concept με σκοπό την παραγωγή βρώσιμων φυτών σε μακρόχρονες διαστημικές αποστολές- όπως, για παράδειγμα, προς τον Άρη.

Όπως εξηγεί η Χέδερ Χάβα μέλος της ομάδας, στόχος είναι να αναλάβουν τα ρομπότ τις πιο μονότονες εργασίες, απαλλάσσοντας από αυτές τους αστροναύτες. «Η προσέγγιση ʽPlants Anywhereʼ είναι σχεδιασμένη για να βοηθήσει στην ελαχιστοποίηση του φόρτου εργασίας των αστροναυτών. Αυτό θα τους βοηθήσει να συγκεντρωθούν σε πιο σημαντικές εργασίες».

NASA/BOB GRANATH

Ένα χρόνο πριν, η ομάδα είχε επιδείξει ένα παρεμφερές σύστημα ρομποτικής κηπουρικής, πολλά στοιχεία του οποίου βρέθηκαν στο DROΡPS. Στο νέο σύστημα, ένα ROGR (Remotely Operated Gardening Rover) κινείται στον χώρο για να φροντίζει μία σειρά από SPOTS (SmartPots), τα οποία είναι διάσπαρτα στο περιβάλλον. Το SPOTS έχει να κάνει με την καλλιέργεια φυτών μέσα σε μικρούς θαλάμους υδροπονικής καλλιέργειας, με υπολογιστικά συστήματα που παρακολουθούν την ανάπτυξη των φυτών. «Οραματιζόμαστε δεκάδες SPOTS σε έναν διαστημικό χώρο διαμονής» αναφέρει ο Ντέιν Λάρσεν, μέλος της ομάδας. «Τηλεμετρία στο κάθε SPOT παρέχει στοιχεία για την  κατάσταση του φυτού σε μια οθόνη υπολογιστή». Τα φυτά και τα ρομπότ είναι πρακτικά συνδεδεμένα μεταξύ τους, και τα SPOTS μπορούν να παρακολουθούν την υγρασία του εδάφους και τη θερμοκρασία και να «ζητούν» πότισμα, αλλαγή φωτισμού κ.α. Το ROGR είναι ένα τροχοφόρο ρομπότ, εφοδιασμένο με «πιρούνια» όπως σε ένα κλαρκ για την μετακίνηση των SPOTS, ένα ρομποτικό βραχίονα και ένα σύστημα παροχής νερού. Αξίζει να σημειωθεί ότι τα ROGR μπορούν να επισκεφθούν συγκεκριμένα φυτά για να βρουν και να συλλέξουν τα επιθυμητά φρούτα ή λαχανικά: εάν ένας αστροναύτης θέλει ντομάτες για σαλάτα, για παράδειγμα, το σύστημα «βρίσκει» τις καλύτερες και αναθέτει τα ανάλογα καθήκοντα στα ρομπότ.

NASA/BOB GRANATH

Πέρα από τα εμφανή οφέλη, ένα τέτοιο σύστημα θα μπορούσε να βοηθά και από ψυχολογικής πλευράς το πλήρωμα, το οποίο θα διατηρεί ένα είδος αλληλεπίδρασης με τη φύση ακόμα και σε ένα τέτοιο τεχνητό, μηχανικό περιβάλλον.